Zo zijn gangetje

Er was gisteren heel toevallig nog een Engelsman aankomen fietsen maar deze kwam helemaal uit Engeland en was al vanaf mei bezig. Dan krijg je van mij wel respect. Tijdens mijn ontbijt schoven beide fietsers aan. Wat ze dachten weet ik niet, maar ik heb mooi alleen gegeten. Twee oudere mannen die beetje van deze net afgestudeerde student willen profiteren? Dacht ik dus niet! Ik luisterde naar de mooie verhalen over het fietsen in de woestijn en vertrok weer naar het schooltje. Ik maakte foto’s van Floor en Jan die met de kindjes kwamen spelen en filmde wat lessen met de go pro. Voor je het weet is het alweer pauze. Floor vroeg me of ik weer een keertje met hun mee wilde eten en uiteraard wilde ik dat.

Een soort van nasi met chilisaus, heerlijk, weer wat anders! We kletste over het project, verschillende gasten, sponsors en wat er allemaal nog meer bij komt kijken. Ik kreeg zelfs een toetje. Een bananenmilkshake, hoera! ’s Middags was er een voetbalwedstrijdje waar ik met mijn camera meer in de weg zat dan dat ik er foto’s kon maken. We gingen naar John, John is een oude bewaker hier en is 95 jaar. Dat is voor hier nog net even een andere prestatie dan in Holland. Hij is niet helemaal lekker dus werkt niet meer en we gingen langs, zodat ik een foto kon maken en Floor had een tasje met eten bij zich. Vandaag hoorde ik van Jan dat ze aan de andere kant op het strand bezig waren met het bakken van bakstenen. Ik ben natuurlijk stom als ik niks met deze tip doe en ik ging er meteen op af. Zelfs zo vroeg in de morgen is het bloedheet en liep ik al zwetend richting die kant. Toen ik dacht dat ik er was en er een heleboel mensen aan het werk zag werd er natuurlijk van alle kanten gevraagd om een fotootje te maken. Ik sta er van te kijken dat zelfs de volwassen mensen lopen te gillen wanneer ze zichzelf terug zien, prachtig. Een vrouw ik denk dat ze zei Jila, liet me zien waar ze mee bezig waren. Het maken van een brug, met rotsblokken die een voor een op het hoofd werden gehaald aan de andere kant op het land. Manmanman, wat een werk. Ik vraag me af of dat dit voor het regenseizoen klaar kan zijn. Ik volgde haar en ging mee kijken waar de rotsen vandaan kwamen.

Eenmaal daar kon ik het niet maken om met lege handen terug te lopen en nadat een oude mevrouw haar doek had uit gedaan kon ik deze op mijn hoofd leggen, zodat ook ik een klein steentje kon bijdragen. Ik vond het sjouwen alweer voldoende, maar had ondertussen ook uitgevonden waar ze nu bezig waren met de bakstenen. Er was niemand die ook maar een beetje Engels kon dus op alle vragen die ik stelde zeiden ze ja. Ik maakte wat foto’s van de grote hopen baksteen die zijn aangewreven met klei en waar onder gestookt werd. Indrukwekkend. Tijd om terug te gaan en ik liep weer zwetend over het strand. Het was pas 9 uur toen ik terug was maar was, al geheel afgewerkt. Ik douchte snel en ging me weer verder vermaken met de mini’s. Ik liep van klas naar klas zodat ik en de 1, 2, 3, 4, 5 kon volgen, dansles kon meepikken en uiteraard ook even voor de tv kon zitten waar we het alfabet leren. Na ’s middags nog wat mini’s geholpen te hebben met het schrijven had ik afgesproken met de stiefvader van Joice. Ik mocht naar zijn huis kijken en kon wat foto’s maken. Zijn vrouw zat buiten een spelletje te spelen met een houten bord en steentjes, helaas was het voor mij echt niet te snappen. De beste man houdt van foto’s. Hij poseerde er op los en ik was zoals gewoonlijk blij met de gastvrijheid. En er zit denk ik wel een toppertje tussen!