De terugreis

Dat was het einde van FloJa Malawi voor mij, voor nu. Ik heb zo het gevoel dat ik nog wel een keertje terug ga komen. Na vier weken die voorbij zijn gevlogen was het gisteren toch echt tijd om afscheid te nemen. Het was studiedag en bijna alle werknemers waren uitgenodigd om te spelen. Spelen? Ja, spelen! In de kasten van de klassen ligt een hele hoop materiaal zoals boeken, spelletjes, puzzels, kleurspul etc. er wordt alleen haast geen gebruik van gemaakt, omdat de docenten zelf niet weten wat ze er mee moeten. Alles werd één voor één voor de dag gehaald, uitgelegd, gespeeld en voor de goede orde ook geteld. Ik weet niet of ik het hilarisch of vermoeiend vond om te zien. Het tempo ligt zo laag, iedereen zit als een stel schapen te kijken hoe de manager kaart voor kaart, blokje voor blokje, stukje voor stukje aan het tellen is. De vrijwilligers waren bezig met de puzzel en had hem in mijn hoofd al 38x in elkaar zitten. Maar ja voor ons is het allemaal vanzelf sprekend. Ik ben een aantal keer binnen gelopen voor de foto’s, maar hier heb ik het geduld niet voor. Ik liep wat rondjes en maakte nog wat laatste foto’s van FloJa, voor het geval dat ik die nog niet had en aan het eind van de dag was

natuurlijk nog niet alles behandeld en besloot de manager dat ze op zondag terug moesten komen. Ik had twee zakken met kleding die ik achterliet en deze werden willekeurig uitgedeeld. Sommige waren ontzettend blij en trokken het gelijk aan, andere paste een voor een en lagen helemaal in een deuk. Mijn korte chill broekje word momenteel gebruikt als boxer dus het is prettig te zien dat het allemaal een goede bestemming heeft gekregen. Iedereen gaf me een hand als dank en gingen door de knie of op de knie. Ik deed mijn dankwoordje en het avontuurtje zat er bijna op. Snel voor het donker was nog wat foto’s van Floor, Jan en de twee kleintjes op het strand gemaakt en toen was het tijd om mijn koffer te pakken. Mijn grote souvenirs paste er maar net in en ondanks dat ik veel had weggegeven kwam ik er achter dat ik nog steeds te veel bij me heb. Passen en meten en uiteindelijk ging mijn koffer een soort van dicht. Ik dronk nog een kopje thee met Floor en luisterde aandachtig over de verhalen van hun voorgaande reizen. Tja paps en mams, ik wil voor kerst een nieuwe backpackrugzak! Ik las mijn geleende boek uit en ging iets te laat naar bed. Vanmorgen was ik zoals gewoonlijk voor mijn wekker wakker en pakte mijn laatste spulletjes. Ik genoot van mijn feestontbijt, gebakken ei. Er waren nog geen foto’s gemaakt van mijn hutje (schoon) dus na dat ik alles had ingepakt en de hele boel had opgeruimd en het een soort van

foto-schoon had gemaakt kon ik dat ook nog even snel doen. Na een flinke bak Malawiaanse koffie met Floor en Jan wilden ze me in ieder geval naar de harde weg brengen, ideaal. Ik hou niet van afscheid dus na het bedanken, het doei zeggen en de Nederlandse drie kussen zo snel mogelijk vertrekken! Met gemengde gevoelens zat ik in de minibus. Het afscheid, het mooie wat me te wachten staat en dat allemaal tegelijk met de uitvaart (ome Leo) van vandaag. Emoties springen van links naar rechts en ondanks het verdriet weet ik vandaag toch ook te genieten. De minibus zat niet zo vol dus ik had geluk, eventjes, totdat de mevrouw met twee kippen langs mij kwam zitten en deze meer bij mij op schoot had dan bij haarzelf. Ik hou niet van vogels en ook zeker niet van kippen. Zijn enge kop stak hij tussen het laken waar hij zat ingeknoopt en keek me continu aan. Zijn bek open en ik heb ontdekt dat kippen dus ook een tong hebben. Wie wist dat nou? Oke, halverwege kwam er plek vrij voorin en als blanke heb je dan voorrang. Hoera! Voorin maakte ik een nieuwe vriendin en ze kocht twee kauwgoms, een voor haar en een voor mij. Eenmaal aangekomen in Chitimba moest ik er uit. Boos op de bus-chauf betaalde ik veel te veel voor dit ritje, maar voor ik mijn koffer uit de bus had stond er al iemand die me naar Livingstonia ging brengen. Er gaat geen openbaar vervoer de berg op dus ik moest wachten op een lift. Deze jonge man zag een blanke en ging er vanuit dat ik de berg op zou willen en zo had ik mooi geluk. Ik

pingelde 1/3 van de prijs af en stapte achter in de klep. In de felle zon via veel te veel haarspeldbochten gingen we de berg op. Het uitzicht werd mooier en mooier en aangekomen in de middle of nowhere moest ik er uit. Daar stond ik met mijn grote roze koffer (en twee rugzakken). Via een zandsteen padje, wat gelukkig een beetje afliep, rolde, gooide, sleepte ik mijn zooi mee en kwam uiteindelijk bij The Mushroomfarm. WAAAAUWWW! Dit is niet te beschrijven zo mooi. Deze eco-lodge is op de rand van de afgrond. Er hangen hangmatten, gezellige lampjes en versiersels, er zijn banken met kussens, een huiskamer, je kunt een kampvuur maken, een hele toffe bar, je kunt boeken of yogamatten of spelletjes lenen. Kortom de place to be voor backpackers (en mensen met grote roze koffers). Omdat mijn reis zo voorspoedig was verlopen was ik zo vroeg hier dat mijn kamertje nog gepoetst moest worden en dronk ik een juice bij de bar. Vol verbazing keek ik de berg af over het meer. Prachtig! Ik heb al een aantal foto’s gemaakt, maar het is gewoon niet vast te leggen. Dat betekent Danny, dat je toch ook nog een keertje mee moet! Maar dus, mijn kamertje was gepoetst en het is nog mooier dan dat ik dacht. Ik zag op internet dat het mooi was. Ik dacht verwacht nu niet te veel, want dadelijk valt het tegen. Het is nog mooier. Oke mooi dus! Mijn hutje heeft een puntdak en alleen een achterwand. De voorkant is open en loopt zo de afgrond in. Ik kijk vanuit mijn bed, door de klamboe, zo de berg af over het meer. Ik koos er voor om

vandaag maar even te relaxen omdat ik met mijn gedachten toch even in Nederland was. Zo lag ik vanmiddag op bed, zat ik buiten op de bank te lezen en hing ik een tijdje in de hangmat. Och en dan nog even het eco aan deze eco lodge. De energie is op solar. Dat betekent dat alles dus op zonne-energie brand. Van de lampionnetjes buiten tot aan de koelkast achter de bar. Geen stopcontact dus en je kunt op bepaalde tijden je telefoon opladen achter de bar. Geen laptoppen of andere heftige dingen dus ik ben snel mijn blogje aan het typen en dan moet hij weer uit. De wc is ook eco, het is een grote, hoge troon ofja gat en na je behoefte moet je er as en bladeren in gooien als doorspoelidee. De compost wordt gebruikt voor de tuin en het idee dat dat vervolgens weer op je bord ligt is in mijn ogen toch wel een beetje heel erg gek?! Desondanks heb ik heerlijk gegeten vanavond. Vraag me trouwens niet wat, want het was niet helemaal thuis te brengen wat het precies was. Aardappelen met een bakje met gekke smurrie, een

salade en een soort van koekjes met pinda’s. Heerlijk dus. Ik zat aan tafel met 4 wel echte backpackers en genoot van de verhalen. Twee mannen uit Texas waarvan de ene al drie jaar in Zuid-Afrika woont. Ik kon het taaltje nog verstaan ook. En een stel waarvan de man uit England en de vrouw uit Zweden komt. We dronken een biertje en kletsten over studeren en cultuurverschillen. Het was allemaal een beetje uitgelopen want ik had nog eventjes willen skypen met de papa en mama. Dat ging nog net en het was fijn te horen hoe de dag was gegaan en dat alles goed verlopen was. Nu lig ik in bed onder een dik deken, want hier boven op de berg is het stiekem wel fris. Ik kijk uit over kilometers land en water wat is verlicht door de volle maan. Dubbele gevoelens en ik vind mezelf bijna egoïstisch als ik gewoon zoveel over mezelf vertel. Maar Dan had gelijk toen hij zei dat het heel fijn is om op zo’n mooie plek stil te kunnen staan en te kunnen denken aan ome Leo.