Heel ver weg

Gisteren, vrijdag, was het alweer het laatste dagje van mijn eerste week op school. Ik heb al wat favorieten mini’s en ken er al een aantal bij naam. Als er eentje moet huilen wat regelmatig voorkomt dan trekken ze zich daar hier niet zo veel van aan. Nu doe ik dat wel en vraag ik in ieder geval ni vietsjie aka wat is er, ze zeggen dan iets totaal onbegrijpelijks terug en stoppen meestal met huilen. Nu beginnen ze me natuurlijk ook al door te krijgen en als er weer eentje is geslagen of gevallen komen ze mij halen omdat ik het wel even op zal lossen. Ik probeer op mijn manier te helpen bij de lessen en geef complimentjes aan degene die goed bezig zijn, help hen die nog een beetje achter lopen en probeer ze allemaal trots te maken met wat ze zelf voor elkaar hebben gekregen. Het is aandoenlijk en terwijl de lange dagen heel veel energie kosten krijg je ook heel veel van ze terug. Misschien dat ik toch nog even plek moet maken in mijn koffer om er een aantal in te frommelen voor thuis. Als ik mijn camera in de hand heb, maak ik de meeste vrienden maar ondanks dat ze me allemaal in de gaten houden heb ik ondertussen ook al wel een aantal leuke foto’s kunnen maken. Aan het eind van de middag viel de stroom uit en dit kon nog wel eens een tijdje gaan duren. In de schemer maakte ik

wat rijst met doperwten (waar ik heel hard van genoot) en zat dit in het donker met een klein lampje en een helaas lege laptop op te eten. Na een douche in het donker en nog wat hoofdstukken die ik probeerde te lezen met het weinige licht wat ik had besloot ik maar op tijd te gaan slapen. Half 8. Bizar maar het was een drukke week en het is hetzelfde als uitslapen maar dan omgedraaid. Natuurlijk ben ik verschillende keren wakker geweest, maar dat heb ik altijd in een vreemd bed dus dat is de laatste weken wel een beetje normaal geworden. Na het ontbijt wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik zou gaan doen vandaag. Ik zette wat kleren in de week en besloot maar een eindje te wandelen over het strand. Sommig vroeg ik of dat ik een foto mocht maken en als ze zichzelf dan te zien kregen begonnen ze te gillen van blijdschap. Het is prachtig om te zien. Het meer is naast een drinkplaats voor dieren zoals zwijnen en koeien ook een druk bezochte plaats van de mensen in de omgeving. Er wordt gevist, gezwommen, gewassen en gebadderd. Ik heb ondertussen al heel wat naakte donkere lichamen gezien en het is een prachtig gezicht wanneer ze helemaal wit van het sop terug het meer in duiken. Naakt wanneer ze zich wassen maar in meer dan zwemkleding wanneer ze komen zwemmen. Het is als een altijd naakte Donald Duck die ook een zwembroekje aantrekt als hij gaat zwemmen. Toen ik al een heel eindje had geploeterd door het losse zand kreeg ik een een berichtje van mama met het slechte nieuws over ome Leo. Als donderslag bij heldere hemel. Ik ging zitten op de eerste beste rotsblok en wist niet meer wat ik moest. Ineens was ik een heel stuk verder van mijn thuis… Na een lange wandeling terug over het strand probeerde ik met de slechte verbinding even met mama te skypen. De rest van de dag heb ik een soort van ontdaan niks gedaan, schelpen gezocht op het strand, geschommeld en
eten gemaakt.