The funeral

Toen ik mezelf had klaar gemaakt en in mijn spijkerbroek met witte shirt beneden kwam vroeg Cocu of ik niks zwart bij me had?! Okééé, de begrafenis is dus wel vandaag. Ik dacht dat we alleen een rondje gingen rijden aangezien ze dat gisteren wel verteld hadden. Na het heftige aka ei/ui/worst/tomaat ontbijt ging ik mezelf weer omkleden. Toen ik klaar was en in de spiegel keek realiseerde ik me dat ‘that’s awesome’ engels is en dat dit niet helemaal geschikt is voor een begrafenis. Ik pakte het donkerste shirt wat ik had aka mijn pyjama en we konden eindelijk vertrekken. Kumasi is super om te zien, overal drukte. Verkeer, verkopers, je kunt het zo gek niet bedenken of je komt het tegen. Iedereen wil mijn geld wisselen en ze trekken nog net niet de deur open van de auto. Misschien toch beter dat ik gewoon achterin bij het geblindeerde glas blijf zitten?! Nja goed, een lange weg verder waarin we ik denk zo’n 6x fout zijn afgeslagen kwamen we bij het paleis. De guide vertelde ons alles over de koning, de koning daar voor en ik denk de nog 138 koningen daarvoor. We zagen zijn stoelen en eigenlijk alles wat ook maar met de koning te maken had. Een erg interessant verhaal en nog goed te volgen ook. Toen we vervolgens langs het oude huis van Anthony reden en daar stopten vertelde Cocu dat

we moesten wachten. Na 5 minuten had deze Hollander dat al wel weer gezien en vroeg ik maar of dat we niet een rondje konden lopen. Ik hou van rondjes lopen! In de felle zon gingen we door de straten van Kumasi. We kletsten met wat marktverkopers, maakten ruzie met een dronken blank hatende man en ik probeerde een paar leuke foto’s te maken. Toen we flink bezweet terug kwamen was het de bedoeling dat ik wat foto’s van Anthony en zijn vrienden ging maken. Ze zaten in traditionele kleding gekke smurrie uit een grote kom te eten. Dus ik maakte foto’s. Hij bracht Cocu en mij naar een tankstation en daar konden wij onze lunch nuttigen, rijst met kip. Nadat ik me al de hele dag had afgevraagd wanneer nu precies de begrafenis zou zijn was nu toch echt het moment daar. Op een open veld stonden een aantal rood/zwarte tenten. Alle genodigden waren gekleed in dezelfde kleuren en dat maakte een prachtig geheel. Ik vraag me eigenlijk nog steeds af

wat ze nu eigenlijk zaten te doen, maar dat kon Cocu mij ook niet uitleggen. Er werden nog wat extra tenten opgezet en steeds meer mensen sloten aan. Iedereen liep een rondje en gaf de eerste rij een hand. Dat was het denk ik. Nadat ik een paar foto’s had gemaakt, een vrouw me al had uitgescholden en verder weinig blije gezichten kreeg, dacht ik dat het beter was dat ik bleef zitten. Cocu maakte wat foto’s en vond het geweldig om mijn camera vast te hebben. Daar zit je dan als enige witte op een begrafenis van een onbekende. Ik zat op de laatste rij en een klas met kinderen stond achter mij (achter betekend tegen me aan aan de achterkant.) Ze konden overal staan, maar deze attractie wilde ze natuurlijk niet missen. Ze waren letterlijk met hun vingers in mijn rug en op mijn armen aan het prikken. JA HALLO, ik ben wit en ik voel gewoon hetzelfde aan als jou hoor! OMG verschrikkelijk. Kun je het je voorstellen? Toen Cocu klaar was met zijn foto’s konden we gaan en ik was er blij om. Dat was het dus? Dit was dus de begrafenis? Al de interessante delen hadden we gemist en waren voor dichtbijstaande mensen. Logisch ook, maar tja. We reden nog wat rond en via de ene file in de andere kwamen we bij de zus van Cocu. We brachten een matras weg voor haar en reden een rondje over de campus. Ohja, het kopen van elektriciteit. Geinig eigenlijk dat je net zoals je je telefoon opwaardeert ook je energie opwaardeert. Op de terugweg naar het guesthouse kreeg ik nog een complimentje. Cocu is 25 en dat had ik hem ‘s middags

gevraagd. Hij vroeg uiteraard ook hoe oud ik was en nu wilde hij weten wat ik geschat zou hebben. Hij had mij ouder geschat. Nu is dat niet zo zeer een compliment, rimpels ect. Maar hij zei daarbij dat dat kwam omdat ik zo ‘cool’ overkom. Ik ben niet ‘lost’ voor iemand die voor de eerste keer in Afrika is en lijk erg gefocust. HOPPA, steek die maar lekker in je zak! Toen we terug waren bij het guesthouse konden we meteen aan tafel, rijst met smurrie en niet te vergeten ook een biertje. Ach, nee zeggen is ook niet altijd makkelijk! Nadat we alle foto’s hadden terug gekeken en Cocu nog meer gefascineerd was door de fotografie keken we naar CNN. Hier zat de president van Ghana en uiteraard ging het over de Ebola. We keken naar de onmenselijke beelden van in elkaar stortende slachtoffers, blegh. Cocu vertelde me vanmiddag dat het mogelijk is om het bloed te kopen van mensen die Ebola overleefd hebben, heftig. Mocht ik deze creepy reis door Afrika overleven, god bestaat. Amen!