Praktisch

Toen ik gisteren op stond, had ik nog helemaal niets op de planning, dat was gek. Na mijn ontbijtje probeerde ik de WiFi, again, ik geef niet op! Dat dacht ik toen, nu denk ik dat ik misschien toch beter wel op had kunnen geven. Ik had al bijna een week mijn blogje niet upgedate (coel woord) dus het was tijd voor plan B. Ik ging op pad voor een stickie. Mijn laptop vind het leuk om stickje te veranderen naar stickie maar oké dat klinkt inderdaad ook tof. Op weg naar het kantoor van Airtel waar ik ook mijn telefoon abonnement heb lopen. Het regende en dat maakt alles meteen een stukje somberder en lastiger. Vooral de zanderige weggetjes. Op de mega poster van Airtel las ik 5 GB voor 60 Cedi. Laten we dat maar eens proberen en dan zien we wel hoever we komen. Uiteraard moest ik 75 Cedi betalen, de reden is onbekend, maar ik ging happy met mijn stickie terug naar huis. Mijn blogje update was nog een hele taak, maar na een middagje laptoppen ben ik weer mooi bij. Na wat praktische dingetjes zoals water halen, eten etc zat de dag er alweer op. Niet echt boeiend maar toch wel heerlijk en gewoon gewoon.
De eerste maand zit er op! Het afscheid in Brussel lijkt eigenlijk nog niet zo lang geleden, maar wat is er in de tussentijd al veel gebeurd. Ik ben hier stiekem toch al wel een tijdje en dat ik

papa uitzwaaide is toch ook al wel weer lang geleden. Gezellig met mijn Dan op de bank een filmpje kijken klinkt nu toch wel steeds een beetje fijner, maar laten we maar zeggen dat we dat ons hele leven nog kunnen doen en ik nu mooi aan het genieten ben hierzo!
Donderdag, omdat de plannen van de waterval en de berg niet doorgaa,n had ik maar bedacht dat ik ging zwemmen in een ik hoop luxe hotel. Toen ik deze ochtend wakker werd en de lucht een soort van donker zwart zag leek het me beter dit plan ook maar te skippen. Wat nu? De ANANAS! Deze was ik haast vergeten, hij had niet meer zo'n lekker kleurtje en na het opensnijden leek het beter hem ook maar niet meer op te eten. Dus Benjamin en ik gingen op pad voor een nieuwe. Ik nam oma's kaartje mee en hoopte deze ergens te kunnen gaan posten. Nadat we voor mijn gevoel heel Madina hadden doorgerend (tempo van Benjamin) kon ik mijn kaartje posten. Jippie! (Dat de mevrouw van het postkantoor boos werd omdat ik mijn postzegel likte ipv deze met water nat te maken laat ik maar even achterwegen, ohnee toch niet!) Nu we er toch zijn maar een rondje over de markt. Noem het maar rond, wauw wat een mega market. Ik moet nog steeds wennen aan de slakken en krabben in de grote bakken, maar toen we binnen bij de slager aka mega schuur met enge mannen kwamen en daar zeg maar alle onderdelen van een schaapje zag liggen was dit voor vandaag weer even het toppunt. Iedereen vroeg me om een dollar voor een foto.

Niet dat ik zo gierig ben hoor, maar in dat geval laat die foto's maar lekker zitten. Stiekem heb ik wat geklikt en buiten wat lelijke gezichten heb ik het weer overleefd. Zoals ik al zei is het tempo van Benjamin mega snel, ik wilde wat dingetjes kopen zoals sieraden en vroeg of we terug konden naar wat plekjes. Het leek hem beter om naar de shoppingmall te gaan. Nu ik nog steeds niets gegeten had, de hele middag in de zon had hardgelopen en eindelijk bij de shoppingmall was aangekomen brak mijn klomp. Hij bracht me naar een juwelier. De mooie gouden armbandjes van vanaf 750 Cedi waren prachtig maar wie gaat dit betalen? Ik was lichtelijk geïrriteerd en wilde graag naar huis. Ik haalde wat eten, pinde het geld voor het hostel en stapte zonder de leuke spulletjes en zonder de ANANAS in het busje. Benjamin had mij eventjes fout begrepen en dacht dat we terug gingen naar de markt voor mijn spulletjes, meer foto's ect. NEE, ik wil eten! Ik wil naar huis! Ik wil een ANANAS!