Makasutu

Na dat mijn telefoon voor bijna 24 uur aan mijn laptop heeft gehangen en met deze sloompie internet hij eindelijk zijn update heeft gedaan ben ik alles tot 1 september kwijt maar kan ik in ieder geval weer verder. Nadat ik vanmorgen de laatste apps gedownload had gingen we op weg naar Makasutu. De naam is al fun! Het was nog een hele opgave om ter plaatse te komen. Vanwege het regenseizoen groeit alles natuurlijk beter op het land. Vandaar dat de wegen naar Makasutu ineens doodlopen omdat er een stukje land ligt waar op gewerkt wordt. Dat kan gewoon. Geen probleem, omkeren en we proberen gewoon de volgende. Ik voelde me net zo’n muis in een doolhof. Het voordeel van deze rit is dat munt hier groeit als onkruid, het ruikt heerlijk. Eindelijk aangekomen was het nog mooier dan ik had verwacht. We gingen met een bootje door de mangroven, dat ene woord wat ik eigenlijk alleen maar ken van Expeditie Robinson (wat ik hier helaas niet kan zien). Maar dus met een wankel bootje en een schattige, hardwerkende roei-meneer door het mooie natuurgebied. De gids vertelde van alles, heel zacht en langzaam. Welke vogels er te zien waren, dat we moesten uitkijken naar aapjes, het verschil tussen eb en vloed, iets over oesters en vast nog veel meer. Toen we uit de boot stapte sloeg het weer om, van een vrolijke, zonnige dag naar een heftige storm. Toch samen met Seedy letterlijk door weer en wind boven op de toren geklommen om van het uitzicht te genieten. En wat is het mooi! ‘’Another Gambian-Experience’’ wanneer er iets gebeurt wat eigenlijk niet de bedoeling was of wat eigenlijk helemaal niet zo top is zegt Seedy dit. Zo ook bij deze harde storm. Zo blijven we natuurlijk wel lekker positief! Na een koude Coca Cola gingen we verder met de wandeltocht. Iedere boom zijn eigen verhaal. Wanneer je het hout laat weken in water en het drink krijg je van de ene boom energie terwijl de andere goed is voor je maag. Wanneer we het over viagra gingen hebben dacht ik helemaal dat mijn klomp brak. Bijzondere bomen dus! Vogels, mieren, termieten en ik weet niet wat nog meer. Op de helft van de tocht kwamen we bij een laten we zeggen hutje waar een oude man lekker lag te chillen. De wel bekende waarzegger, 92 jaar, en natuurlijk moet ik dit geprobeerd hebben. Deze kleine man brabbelde iets en dit werd door onze gids vertaald, ik heb een opdracht gekregen en ik zal het laten weten wanneer mijn wens is uitgekomen. Na het laatste stukje tussen deze tropische bushbush kwamen we bij de palmwijnboer. Uit de palmboom wordt een drankje gemaakt genaamd de ‘Jungle Juice’. Deze smerige zooi heb ik uiteraard geprobeerd en is echt maar dan ook echt niet te drinken! Iedere 24 uur dat je deze juice laat staan neemt het

alcoholpercentage met 2% toe. Net zolang tot dat de naam veranderd in ‘’Kill Me Quick’’, dat zegt genoeg. Je kunt jezelf vast voorstellen hoe deze wijnboer-meneer er bij liep. Of hij nog recht de boom in kon was maar afwachten. Dat boomklimmen is trouwens echt een kunst, ik kwam niet verder van de eerste meter haha. Nadat we alles en iedereen fooi hadden gegeven gingen we op het strand wat eten waar we vervolgens werden weggespoeld door de hoeveelheid regen. Tijd om via de ‘’safari-road’’ terug naar huis te gaan. Dit was denk ik het eerste moment dat ik medelijden had met de mensen langs de weg. De ene onder een ‘’African Umbrella’’ aka palm-tak en de ander in de onderbroek schuilend onder een mini afdakje. Als het mooi weer is, is het buiten leven zo slecht nog niet, maar wanneer het met bakken uit de lucht komt is niks hebben ook helemaal niks! Deze terugweg werd er niet zoveel gezwaaid als dat we gewend zijn.