Beautiful day at Juapong

Wauw, wat was dit een prachtige dag! Dit was zo’n dag waarvoor ik naar Afrika ben gekomen! Benjamin en ik hadden afgesproken om om half negen te vertrekken richting Juapong (je spreekt het uit als job on en ik dacht tot vandaag dat je het zo ook zou schrijven). Nadat we het busje naar Madina hadden gepakt om daar over te stappen bleek dat dit nog niet heel makkelijk was. Door de markt tussen de menigte door kwamen we op een ‘parkeerplaats’ voor de bussen. Na even zoeken vonden we de juiste bus en konden we mooi voorin plaats nemen. Al snel kreeg ik door dat we moesten wachten totdat de bus vol was voordat we zouden vertrekken. Dit duurt een eeuwigheid dus heb ik ondertussen een lijstje gemaakt met de dingen die ze in de tussen tijd aan me probeerde te verkopen. Ze lopen met bakken, tassen of wat dan ook op het hoofd en komen je aandringerig vragen of dat je hun spullen wil kopen. Hier mijn lijst:

• Water • Broodjes • Appels
• Mango’s • Wormen kuur
• Tandpasta • Pakjes drinken
• Gouden sieraden
• Wasmanden • Flesjes drinken • Koffers • Crackers
• Blikjes drinken
• Tandenborstels

• Portemonnees • Schoolboekjes • Broden • Kranten
• Kauwgom • Slakkenspiesjes • Maaltijden • Nootjes
• Leesboekjes • Ijsjes • Chocolade • Horloges • Zeep
• Riemen • Pennen • Parfums • Tissues • Voetballen
• Borstels • Sleutelhangers • Wattenstaafjes • Beltegoed
• Eieren • Wasmiddel• Scheermesjes • Zaklampen • Doekjes
• Batterijen • Broeken • Handdoeken • Tassen
• Schoenpoets • Lucifers • Gezichtdoekjes • Antislipmatjes
• Oordopjes • Chips • Bananen • Ananassen

Grote kans dat ik nog een hoop vergeet, maar hier zullen we het maar even mee doen. Na zo'n drie kwartier wachten zat de bus bijna vol. We misten nog één iemand. Ik heb nog een half uur zitten wachten en toen ik na anderhalf uur in een stilstaande hete bus zitten al stijve benen had en het idee kreeg dat ik moest plassen, dacht ik dat het tijd was om te gaan. Ik betaalde voor de

missende persoon. 9 cedi, zeg maar 2 euro 25 voor een enkele reis van meer dan 100 kilometer. Toen de chauffeur en zijn maat (de persoon die het geld int, de deur open en dicht doet en de hele weg roept waar we heen gaan om mensen te charteren) de deuren sloten om te vertrekken kwam een meneer aan gesprint die graag mee wilde. Ik kreeg mijn 9 cedi weer terug en we konden vertrekken. Het was weer een lange rit, maar ik vermaak me nog steeds met het uitzicht via het open raam. Toen we bijna op plaats van bestemming waren moesten we nog met een pontje oversteken, dat blijft ook een hele happening. Joehoe we waren in Juapong (ik vraag me af wat je bij de chinees krijgt als je dit besteld). Vanaf hier gingen we verder met de motor, de motor? Ja, de motor. Ik zat met een big smile tussen twee Ghaneezen in op deze snelle fiets. De big smile vooral omdat ik maar niet kon bevatte dat dit echt gebeurde en omdat ik dit eerder had gelezen in mijn ‘universele reisgids voor moeilijke landen’. We stopten ergens langs de weg en ik dacht dat we er al zouden zijn. We waren echter bij een badplaats aangekomen. In de achtertuin van een huis stonden allemaal kleine hokjes met wc’s en douches. Nadat ik eindelijk verlost was van, hoe zeg ik dit charmant, ik moest dus plassen. Ik moest betalen maar de twee jongens van deze hokjes stonden zelf te douchen. De een kon over het deurtje heen kijken en de andere zwaaide zijn deur open, daar stond hij dan. Helemaal wit van het zeepsop. Alweer wist ik niet wat me overkwam

en nadat ik 1,5 cedi (plassen is duur) had betaald konden we weer verder op de motor. We zitten trouwens met zijn 3e op één motor omdat het goedkoper is dan op twee, logisch. Na een kort maar krachtig ritje waren we bij het dorpje van de moeder en de rest van de familie van Benjamin. Wat was ik blij dat het hier was! Dat het er zo uit zag! Dat ik dit mee mocht maken! Het was prachtig, oke, het is heel arm en de huisjes zijn niet allemaal even stevig, maar dit was de plek waarvoor ik naar Afrika ben gekomen, again. Er stonden echte huisjes van steen, maar ook van riet, golfplaten, aarde ofzo. De meeste mensen waren aan het werk op het land, zo ook de moeder. Een enkele vrouw was de was aan het doen, maïs aan het stampen of andere gekke klusjes. De moeder van Benjamin was onderweg en ik had mooi de tijd om alvast wat foto’s te maken. Alles was leuk en mooi, er waren wat kindjes die op de foto wilden en de zwager van Benjamin liep met ons mee rond. Mensen waren ontzettend vriendelijk, sommige riepen me zelfs om ook op de foto te mogen. Helaas was het weer echt bagger en begon het ontzettend hard te regenen. We hebben in verschillende hutjes mogen schuilen en ik werd als een prinsesje behandeld. Iedereen was heel gastvrij, ik kreeg een stoel en mocht wat van het eten proeven. Niet iedereen kon even goed Engels, maar soms zegt een blik gewoon genoeg. De moeder van Benjamin was blij hem te zien en nadat hij wat geld

had afgegeven konden we vertrekken. Een dag vol met sfeerbeelden, portretjes, familiefoto’s en ik was buiten de mooie foto's ook super blij met deze fantastische ervaring! De zwager rijd zelf ook een busje en wilde ons wel een stukje naar de harde weg brengen. Toen we daar waren aangekomen en ik hem 10 cedi in zijn hand drukje voor de hulp liet hij ons opnieuw instappen en wilde hij ons naar het pontje brengen. Onderweg stapten er nog meer mensen in en ineens waren we vol bezig met de business. Bij het pontje zeiden we nogmaals gedag en kwam er plotseling een bekend gezicht op ons af gehold. Dat was de buschauffeur van vanochtend. Hij reed ook weer terug en had nog plek vrij. Soms zit het gewoon allemaal eventjes mee (afkloppen). Na een lange terugweg die ik door kwam met een blikje Fanta en een rolletje chocolate chip cookies, kwamen we weer in Madina en kon ik mooi bij Peter Pan de WiFi gebruiken en wat eten halen. Ik bestelde een pizza kaas en skypetje alweer met het thuisfront. Danny zat bij papa en mama rijst met kip te eten en ik vertelde over mijn top dagje. Samen met Benjamin en mijn pizza keerden we terug naar huis. Toen we bij de taxiplaats aankwamen zagen we dat er in de eerste taxi nog maar een plekje vrij was. Terwijl ik dacht dat we moeste wachten op de volgende liet de chauffeur iemand uitstappen, zodat wij samen meekonden en hij meteen kon vertrekken. Een beetje lullig dit maar zo werkt het hier nu eenmaal.