Black inside

Alweer een dubble day. Gisteren wanneer we na 2 uur wachten op Seedy eindelijk naar de markt konden werd me opnieuw duidelijk hoe het leven hier werkt. Degene met de grootste mond verkoopt het meest. Zonder mijn eerste souvenirs te verklappen is dit verhaal eigenlijk best lastig te vertellen. Ik ben dan ook alles behalve een held met geheimpjes dus dit gaat nooit goed komen.. Mama vroeg ons om PIEP mee te nemen. Na de perfecte ‘winkel’ gevonden te hebben parkeren we een soort van midden op de weg omdat lopen hier zeg maar geen optie is (geloof me, ik mis het gewoon een straat in te lopen en te kijken wat ik tegen kom. In plaats daarvan gaan we overal met de auto heen en worden we overal voor de deur afgezet). De beste man geeft mij 100 keuzes uit zijn voorraad en ik denk en hoop dan maar goed gekozen te hebben. PIEP zijn trouwens stoffen, om het verhaal een stuk makkelijker te maken! Na dat ik mijn keus heb gemaakt denk ik de moeilijkste taak gehad te hebben. Dit blijft echter nog altijd het spelletje, hoeveel gaan we hiervoor betalen? Serieus, geef het een prijs, laat mij die prijs betalen en klaar. Nee we zeggen 2x zoveel als we willen, lager hoger lager hoger duurt lang, dan lopen we weg en zeggen we zoek het uit met je zooi om vervolgens achter nagezeten te worden en te horen oké vooruit omdat je een goed mens bent/mijn eerste klant bent/ik verzin nog iets veel beters bent. Misschien ken je het wel. Ik haat het! In ieder geval, de meneer van de stoffenwinkel was ineens onze beste maat en ging ons verder helpen met mijn verdere wensen. Toen ik vertelde wat ik wilde hebben ging hij er op uit terwijl ik nog geen stap verder had gezet was hij terug samen met al zijn 100 andere markt vrienden die mij allemaal hetzelfde wilde verkopen. Kijk mijnes zijn precies hetzelfde dus wil je die ook kopen? Toen ik papa langzaam gek zag worden en Seedy de auto in vluchtte besloot ik dat ik nog wel een keertje terug zou komen voor de 2e helft. Wat een hectiek, maar buiten dat het ontzettend irritant is heeft het ook wel iets gezelligs. Na de lunch gingen we naar het strand van poco loco. Terwijl ik lekker in het zonnetje lag had ik mijn nieuwe tactiek bedacht. In plaats van vriendlijk blijven, antwoord geven en lachen werd het nu nors kijken, negeren en als het moet NO! schreeuwen. Ik bedoel die vervelende strand verkopers (nee ze verkopen geen strand, ze verkopen whatever op het strand). Wanneer ik wel iets wil kopen, like die snommige cashewnoten, wacht ik net zo lang totdat ik iemand vind die niet eerst zelf naar me toe kwam, ghaha. Na wat vrolijke live muziekjes en wat geld in de pet zat de dag er al
weer op.
Vandaag wat het zondag, zoals iedere dag vroeg Seedy: Inaaa, how was your niiiiight, did you sleep wellllll, is everything okkkkk? En toen ik zei dat ik niet goed geslapen had, had hij de allerbeste oplossing: When your mind is in Holland, than you can’t sleep good, keep your mind here. Dus daar zit wat in. Ohja Ina, ng is buiten Nederland erg lastig om uit te spreken. Ik heb al veel varrianten gehad maar hier krijgen we vooral Ina. Het duurde even voordat ik er aan gewent was, maar nu kijk ik voort op wanneer er Ina geroepen wordt. Het was voor de loco's de laatste dag van de vakantie dus erg druk op het strand. Iedereen rukte uit om van de laatste avond te genieten. We hadden met Mr. Fixer, Alex en Abdul afgesproken te eten en ze zouden bellen wanneer ze arriveerden. Mooi voor ons om maar weer op het strand te wachten, bij Poco Loco. Oh don’t forget ons ontbijt/lunch van vandaag, een broodje kroket bij Eddie’s eetcafe. Buiten dat de kroket zwart zag heb ik flink genoten en dan bedoel ik ook vooral van de mosterd. Denk hierbij aan een delfsblauw papieren maar dan ingeseelde placematt, met een taai broodje en een zwarte kroket. En ik was er helemaal happy mee! Toen we op het strand kwamen waren onze barvrienden blij ons te zien en werden we zoals altijd warm verwelkomd. Zoals altijd en overal had ik een vriendje, aap/hond/kat, er is altijd wel iets in de buurt wat eten komt halen, geaaid wil worden of gewoon opzoek is naar schaduw. I like deze dierlijke gezelligheid. Vanaf dat we er waren zat er iemand met een soort van sambaballengekkigding een leuk stukje muziek te maken. Nadat ik dit vertelde aan papa kwam deze meneertje natuurlijk meteen op me af om het me te leren en vervolgens zijn gekke schutballen te verkopen. Ik heb er zelfs 2 voor de prijs van 1 en ik ben blij ook al ben ik alsnog genaaid HEUJ! Ik ben flink aan het oefenen met mijn schuddendeballen en ben volgens Seedy beter dan hij als Gambiaan. Vervolgens floepte er uit, maybe i’m black on the inside. Oh ooh, dat was een gewaagde grap.. maar gelukkig werd hij gewaardeerd. Toen onze vrienden arriveerde pikte we ze

op om vervolgens ons in de lodge op te frissen. We hebben veel kado’s gekregen met als topper mijn traditionele Gambiaanse armbandjes die goodluck geven voor altijd and ever. Iets met een mooie gedachte en wat ook zeer gemeend is vanuit hier, heel mooi. Op naar de bar, waar na lang wachten eindelijk de verschrikkelijke live band begon te spelen. Een zangeres die de eerste ronde van de voice of holland niet door zou komen, een drummer die continu was pissen en een keyboard uit de speelgoedwinkel. Dit mocht te pret niet drukken maar na de nodige borrels was het prettig de herrie te verlaten. Op naar het restaurant waar we na mijn idee alle 6 lekker gegeten hebben. Afscheid nemen is not mijn sterkste punt, zelfs als ik mensen niet goed ken.. Maar ze waren erg dankbaar en konden met een ronde buik richting bed. En daar lig ik nu ook, in bed.