Vanmorgen vertrokken we naar Kumasi, hier is Anthony opgegroeid. Er is een begrafenis het weekend en ik kon mee. Na een slechte nacht slapen, omdat ik, buiten dat ik wist dat ik om 9 uur werd opgehaald helemaal niet wist wat me het weekend te wachten stond, moest ik snel mijn spullen inpakken. Wat neem je mee naar je weet niet waar, wat, hoe en wie? Ik heb me camera, laptop en een soort van nette kleding bij elkaar gezocht en in de niet charmante tassen die ik bij heb gepropt. Kwart voor 9 en ik zat er klaar voor. Ik had zo bedacht dat omdat ze altijd hier te laat zijn ik deze keer maar op tijd klaar zou zijn want ja, je zult het altijd zien. Om 20 over 9 kreeg ik een sms dat het half 11 zou worden. Oke, ik zat nog steeds in dezelfde positie op de grond met mijn telefoon in het stopcontact toen er om 11 uur getoeterd werd. We (Anthony, zijn zoon en ik) konden vertrekken! Oke, nadat we nog het laatste bij Anthony hadden opgehaald.. Toen we voor de deur wegreden en over de eerste beste kuil botsten lag er een flink stuk plastic af. Vraag me niet wat, de halve onderkant van de auto. We besloten het in de achterbak te leggen en konden nu echt vertrekken. Toen we een half uur onderweg waren en hij plots bedacht dat we iets vergeten waren reden we weer terug. (Ik vertel deze oninteressante ochtend omdat het een soort van uitlegt hoe Afrika in elkaar zit) Nadat we again de laatste spullen gepakt hadden gingen we ergens wat papieren kopiëren en reden toen verder richting Kumasi. Het is een weg richting het noorden en eigenlijk redelijk goed. Dat wil zeggen stukken asvalt en stukken hobbeldebobbel. Ergens op de helft hebben we bij een wegrestaurant gegeten, nja ik heb gegeten. Kip met friet! Anthony moest naar de kapper en hij heeft zijn favoriet. Hij dacht er pas aan toen we er al voorbij waren dus nadat we weer een flink stuk zijn omgereden kwamen we bij de barber. Leuk om even mee te kijken. Vooral het schattige mannetje wat geknipt/geschoren werdt. Hij kon zijn ogen maar niet van de tv boven in de hoek af houden terwijl meneer de kapper hem danig op zijn hoofd ramde. Voordat we naar het guesthouse reden gingen we langs de moeder van Anthony. Deze vrouw wenste me meer dan welkom en gebaarde lieve dingen, ze spreekt geen engels dus heel ver kwam ik niet. Na nog geen 10 minuten binnen gezeten te hebben gingen we weer verder. Bezoekjes zijn hier volgens mij van korte duur. Mijn kamer is eigenlijk best wel prima. Ik heb warm water, vieze maar wel zachte kussen en er is airco. Mega luxe dus hierzo! We kregen rijst met gekke smurrie te eten en reden daarna nog een rondje door Kumasi by night. Niet echt spectaculair aangezien er zonder stroom en in de regen weinig op straat te zien is.