The difference

Wat een groot verschil. Nederland vs Ghana, maar ook Gambia vs Ghana. Ghana is een gelovig land. Gister ochtend, zondag, adviseerde Anthony mij om naar de kerk te gaan. Natuurlijk wil ik deze vrolijke mis niet missen en vertrek ik hopelijk op tijd in mijn lange rok naar the St Barnabas Church. Ik was precies op tijd, dus als een van de eerste. Nam plaats naast een meneer alleen die mij hopelijk kon uitleggen wat er de komende 2 uur ging gebeuren. Het kleine kale meisje met de grote gouden oorbellen en de roze jurk had me al snel gespot. Ze heeft me de komende 2 uur aangekeken, naar me gewezen en vooral gelachen. Hallo gekke witte Nederlander! Om hier in je eentje te zitten en niemand te hebben die je echt kan vertellen wat er precies gebeurt is best lastig. Foto’s maken durfde ik niet, leek zo onrespectvol. Toen iedereen stond ging ik ook staan en toen iedereen ging zitten deed ik dat ook. Het is een vrolijk iets, er wordt gedanst en gezongen. Als je me had gefilmd kwam ik vanavond bij funny homevideo’s. De dag waarop je geboren bent is hier echt een ding, je komt naar voren wanneer die dag genoemd wordt en loopt in een dansende rij om je geld af te geven. Iedereen zag er prachtig, op zijn zondags, uit. Een hele ervaring rijker. Nadat ik de hele middag op mijn kamer had gezeten en geen idee had wat ik allemaal nog meer kon verwachten kon ik mooi bij Anthony terecht voor wat wifi. Eindelijk tijd om mijn afgelopen blogjes te uploaden en even met di papa en mama te skypen, want ja skype werkt hier, waaaauw! Toen Anthony me vroeg of ik mee wilde naar een meeting wist ik niet wat dit betekende maar uiteraard wil ik mee. Wat trek je aan? Nadat ik uit mijn ‘vakantie’ koffer een soort van netjes pakje had gevonden konden we vertrekken. We gingen eerst een vriend ophalen. Deze grappige man zei dat hij mijn Engels goed vond, gha grapjas. Nadat we een tijdje in het donker (zonder stroom) hadden zitten wachten, ik weet niet op wie, maar heb hem uiteindelijk niet gezien, gingen we verder naar de meeting. Achter een soort van parkeerplaats stonden pastic tafeltjes en stoeltjes en zaten al een hoop mensen. We sloten aan midden in een discussie over de meeting voor de maand december. Wat achteraf blijkt: de meeting is voor mensen die ooit in London hebben gewoond. Ze vieren iedere maand met eten, drinken, bier en muziek de verjaardagen van degene die in die maand jarig zijn (geweest). Na een uur durende discussie over het hebben van 2 meetings één voor de jarige in december en één voor Jezus of zoals iedere maand gewoon 1 meeting zat het officiele gedeelte er alweer op. De muziek ging harder het eten stond klaar en de drank werd uitgedeeld. Ik pakte veilig een cola en sloot aan in de rij bij de ‘catering’. Met een flink bord vol met rijst, nog meer rijst, soort van sla, saus, een hele vis, groente en een kom soep nam ik terug plaats en hoopte dat ik niemand teleur ging stellen. Met mijn mond flink in de fik had ik bijna heel mijn bordje leeg. We zeiden gedag en gingen alweer terug naar huis. Het was een snelle meeting haha. Vanmorgen werd ik wakker gebeld door Anthony, hij had met het hostel gebeld over mijn ontbijt wat ik iedere morgen zomaar kreeg. Volgens hem was het heel duur dus had hij gezegd dat ik het niet meer hoefde. Ik ben er blij om. Hij nodigde me uit om bij hun te ontbijten. Eerst ging ik mezelf een soort van uitgebreid douchen met een plastic flesje, omdat uit het kraantje net iets meer water komt dan uit de douchekop. Een uur later.. Ik kreeg een soort van harde oliebol, brood, een tomaat en een plastic zakje gevuld met groen/grijze vloeibaar iets. Het zakje was warm en ik had geen idee wat me te wachten stond. Uiteraard heb ik het geproefd, maar of het de kleur, de geur of de smaak was weet ik niet, niet mijn favoriet. Wat er verder gebeurt is altijd maar afwachten. Ik vraag van alles, krijg ook wel antwoord maar het verandert met de minuut. Als we uiteindelijk iets afspreken dan weet ik nog steeds niet wat het precies inhoud en kan vragen wat ik wil maar duidelijk wordt het niet. Ik had van Jack (mijn oom, die vaker in Ghana is geweest en die voor mij geregeld heeft dat ik hier terecht kan, top dankjewel!!) gehoord dat er een culture market is en een art gallery. Ik vroeg hierna bij Anthony. Hij legde uit dat ze glas voor de ruiten nodig hadden dus dat ik mee kon. Toen we op de markt kwamen en ik 4 foto’s had gemaakt en een gebakken banana (deze krijg je in een papiertje, we hadden een brief van de bank) had geproefd gingen we verder. Anthony en ik wachtten bij de auto terwijl Jennifer (zijn vrouw) het glas ging kopen. Toen vervolgens twee jonge mannen de auto vol met dozen glas hadden gezet reden we terug naar huis. Ik was bang dat de dag er alweer op zat

toen Anthony plots zei: 'ok, we can go.' We kwamen aan bij de culture market, een toeristische plek met houtsnijwerken, schilderijen, voetbalspullen ect. Iedereen wilde me alles verkopen en omdat ik me stiekem een beetje verplicht voelde, omdat we hier speciaal voor mij waren, heb ik natuurlijk een armbandje gekocht. Voor minder dan de helft van wat ze vroegen, papa zou trots zijn! Door naar de art gallery. Een groot gebouw met antieke beelden, doodskisten, schilderijen, souvenirs alles. Erg mooi om te zien! Na wat passen en meten kwam ik tot de conclusie dat ik dat toch echt niet in mijn koffertje mee naar Malawi kan krijgen. Dus helaas hield ik het bij een anzichkaart. Anthony was er nog nooit geweest en vond vooral de 3D schilderijen erg interessant. Zoals ik als voorzichtige Hollander netjes op gepaste afstand langs het moois waggel, raakt hij alles aan om even te voelen of om er op te kloppen. Na een klein geschiedenis lesje van Anthony leek het hem een goed plan om naar de ‘supermarkt’ te gaan. Toen ik halverwege de file alvast ben uitgestapt om te gaan pinnen heb ik genoten van mijn wandeling alleen. Even was ik echt in Ghana en leefde zoals de mensen hier een beetje mee op straat. Aangekomen in de grote mall keek ik mijn ogen uit. Dit is niet het Afrika hoe dat ik het voor ogen had. Dure winkels met kleding, schoenen, sieraden, geurtjes. Ondertussen had ik Anthony weer gevonden en gingen we door de supermarket. Grappig om te zien dat de prijzen natuurlijk

anders zijn dan dat wij in Nederland gewend zijn. Zo kost een ananas helemaal niets en betaal je een vermogen voor een tomaat. Na wat ontbijtspullen (die achteraf totaal niet op elkaar aansluiten) moest ik bij de kassa 80 cedi afrekenen, 20 euro en volgens Anthony had ik duren spullen. Ik was blij thuis te zijn na deze drukke dag. Nog even onder de veranda gezeten bij Anthony en Jennifer voor wat WiFi. Facebook is nu even niet bij te houden dus weer gezellig gekletst met papa en mama (vriendje lief had het natuurlijk veelte druk). Fijn om even niet na te denken, hoe zeg ik dat ook alweer? en gewoon lekker Nederlands te ouwehoeren.