A lot of goodbye

Papa’s laatste uurtjes in the Gambia. Vanochtend gingen we op pad om de laatste dingen in te slaan (nu daddy er nog is om te helpen). Onder inslaan bedoel ik muggenspul omdat die rete snel op gaat, slippers omdat mijne zijn gesneuveld en een zaklamp omdat die ook al kapot is gevallen. Niet a big deal zou je zeggen maar dit was moeilijker dan verwacht. Na een aantal winkels gehad te hebben voor muggenzooi zei Seedy dan gaan we naar de drogist daar hebben ze het zeker. Leg mij nu eens uit waarom we daar niet begonnen zijn???? Irritatie nummero uno. Vervolgens op zoek naar de slippers die ik zoek. Ik had Havianas. Nu verkopen ze hier ook zoiets alleen met 2 letters omgedraaid ofzoiets. In de mega heftige regen door de markt opzoek naar slippers. Zelfde verhaal duurt lang maar ik heb 2 paar voor 2 euro, hup! Zeik nat van de regen, in een lekkende auto met de ramen open. Kippenvel tot op mijn neus en op zoek naar een lampje. Ik heb niet eens zin om te vertellen hoe moeilijk dit was. Na serieus 3,5 uur later kwamen we terug bij de lodge en kon ik eindelijk ontbijten. Nadat ik snel een blikje soep naar binnen had gewerkt was het tijd om de spullen te pakken. Wat moet ik meenemen? Wat moet papa mee terugnemen? En niet te vergeten hoe pak ik mijn souvenirs in die in

Nederland nog niemand mag zien.. Oké voor degene die nu iets van souvenirs verwachten, het klinkt leuker dan het is! Ze verkopen hier geen koelkast magneet met bieropener.. Toen de koffertjes weer klaar stonden begon het toch wel ‘echt’ te worden. Na een paar dagen onder een koude douche hadden we het zover geregeld dat ik mooi in eens andere kamer waar gek genoeg wel warm water was kon gaan douchen, chill. Zoals vroeger op de camping ging ik heen met me schone onderbroek en zipzop en kwam ik terug met de handdoek op mijn hoofd en me voeten alweer smerig van het zand. Nadat papa Barry de watchman en Ouwe de schoonmaak/huishoud/noemhetiets mevrouw hun fooi had gegeven was het tijd om te gaan. John en Abdu gingen mee uitzwaaien en stonden netjes in pak (vraag me niet waarom) te wachten. DOEI PAPA! En toen was ze ineens alleen. Best wel heel erg alleen. Nadat ik alle belangrijke telefoonnummers had opgeslagen in mijn telefoon en de laatste woorden met Henk in het Nederland gewisseld had vroeg ik me af hoelang het duurde voordat ik weer iemand zou vinden die ik wel voor de volle 100% kon verstaan. Ik had Seedy gevraagd mij te vergezellen bij het eten en guess what, er was gewoon ineens plots een klein beetje WiFi! Na 100 berichtjes na een al slapende mama en een half slapende Danny is het tijd om ook mijn oogjes dicht te doen. 4:30 staat de wekker! Goodbye Gambia, Hello Ghana!