Nog steeds in Afrika

Nog steeds in Afrika. Ik vergeet het stiekem wel eens. Soms herinneren anderen mij eraan hoe tof het is dat ik dit aan het doen ben en hoe stoer enzo, maar het gaat eigenlijk wel vanzelf! Gewoon doen! Gisteren was een echt foto dagje voor FloJa. Naast de foto’s die ik ongeveer dagelijks maak op het schooltje ging ik ook een kijkje nemen bij de stafhuizen. Er zijn 3 huizen gebouwd voor de staf en ik heb er gisteren twee van binnen gezien en een fotootje gemaakt. Ook heb ik wat foto’s gemaakt in het andere hutje wat nu leeg staat. Hoe ik mijn hutje ga doen is nog even bekijken ivm al de zooi die ik hier heb staan. Na schooltijd ging ik mee naar Fanni, een van de koks hier. Haar twee moeders (familie is hier altijd moeder of broer maar in ieder geval niet verder weg) wensten me op hun manier meer dan welkom. Ze knielen voor me en zijn blij dat ik aka een Mzungu op visite kom. Echter was ik blij dat ik een kijkje mocht nemen en nam een paar foto's om vast te leggen hoe verschillend de woningen hier zijn. Vandaag startte de dag zoals gewoonlijk. Toen in aankwam bij de ontbijttafel zag ik dat er een tentje stond en er kwam al snel iemand aangelopen die naast me plaats nam. Simon, een

Engelsman die reist met zijn fietsje. Hij is in Tanzania begonnen en gisterenavond laat aangekomen bij FloJa. We kletsten over reizen, zijn familie, de verschillen met Europa en hier ect. Hij had maïs als ontbijt, maar het werd maar niet gaar dus ik besloot mijn ontbijt met hem te delen en hij was me erg dankbaar. Achteraf hoorde ik dat hij niet voor het ontbijt wilde betalen. Hij is natuurlijk een lowbudget fiets-vakantie meneertje. Na een veel te lang ontbijt ging ik een kijkje nemen bij de school. De eerste pauze was al begonnen en ik chillde wat in de schaduw op het gras. Chillen is not really chillen, als ik ga zitten komt er een hele kudde mini’s om me heen zitten die allemaal zo dichtbij mogelijk willen komen. Mijn haar is natuurlijk ook wel interessant, want buiten het nep haar aka stug touw kennen ze hier alleen maar geschoren kopjes. Sta er af en toe van te kijken wat die mini’s voor gekkigheid op hun kop hebben. Lijken wel dode beesten! Na de pauze vroeg Floor of dat ik

mee ging naar de kliniek. Ik wilde dit uiteraard heel graag zien en hoopte ook wat plaatjes te schieten. Het was ontzettend indrukwekkend en eigenlijk best wel heftig. Ik zei al tegen Floor: 'Ik loop hier rond zonder na te denken, want anders gaat het niet goed!' We stapten als eerste bij de ‘dokterskamer’ binnen. De man die hier aan het werk was schijnt geen echte dokter te zijn, maar is meer zoiets als een doktersassistent zonder diploma. Hij weet niet goed wat ie moet doen en schrijf wat pillen voor en hopelijk is dat dan maar voldoende om van te patiënt af te zijn. Wij stonden binnen terwijl het werk door ging. Een vader met jongetje was net klaar en er kwamen 3 vrouwen die een 4e vrouw binnendroegen. Ze kon niet lopen en werd op de grond neergezet. Buiten dat het al bizar is om te zien hoe het werkt is het ook nog eens bizar dat wij er gewoon met onze neus bovenop staan. Floor leidde me een beetje rond en we kwamen bij de voorraad medicijnen aan. Er stonden dozen opgestapeld en er waren mensen bezig om via een luikje de rij mensen te helpen die iets van pillen moesten hebben die de ‘dokter’ had voorgeschreven. Blijkbaar was er nu veel voorraad, maar als er niets gedoneerd wordt hebben ze niks, of als andere grotere ziekenhuizen het achterhouden dan hebben ze hier ook niks. Het is maar een klein ziekenhuis maar wel voor 37.000 mensen. We zagen de gipskamer. Het stonk, het was smerig en het leek alles behalve iets wat met gezondheidszorg te maken zou moeten hebben. Er zijn twee bedden waar mensen 1 of 2 nachten kunnen verblijven. Deze lagen vol dus de derde lag op een bed (zonder matras) buiten. Het is gek om te zien hoeveel kindjes er zijn, hoeveel mensen er bevallen. Er was een kamer waar dit gebeurde, maar daar was op dat moment iemand aan het bevallen dus gingen we maar niet naar binnen. In de kamer daarnaast lagen een aantal kersverse moeders en ook iemand die lag te wachten om te gaan bevallen. De wachtruimte stroomde over van mensen en ze wachtten allemaal op die ene dokter die aanwezig is. Het is zo onwerkelijk en niet te beschrijven. Het is vies en ik heb het idee dat je er zieker wordt dan voordat je er komt. Onmenselijk! Om het uitstapje nog iets vrolijks mee te geven liet Floor me de markt zien van dit dorpje en die is zeker wel wat groter dan in Ngara. Winkels waar je borden kan kopen, hand gemaakte gieters, een friettentje aka een plaat met olie midden op straat, wat kledingwinkels op zijn Afrikaans, vis, tomaat, kasaver en bonen. Na een middagje school hoorde ik dat de vrouwen van de keuken naar de maïsmolen waren. Dat houdt in. Je loopt met 50 kilo maïs op de kop de berg op en het wordt in een machine gedaan en komt er als poeder uit die je vervolgens weer mee terug sjouwt. Dat ding maakt een herrie niet normaal, Iedereen ziet wit van het meel, ook leuk om een keer niet de enige witte zijn. Eenmaal terug in mijn hut verzamelde ik alle moet om even met tante Toos te bellen en het was heftig maar ook fijn om haar even te horen. Ik maakte mijn wel bekende spaghetti en skypete nog even met vriendjelief.