Oepsie

Tja, soms heb je gewoon geen zin in blogjes en daarna nog niet en dan moet je zoveel schrijven dat je geen tijd hebt. Geen zin ect. Dus nu is het alweer heel wat daagjes en twee vluchten verder. Laten we beginnen bij het begin. Zaterdag was niet top. Ik was tijdens het liggen onder de wolken flink verbrand en daar was ik stiekem een beetje ziek van. Vrijdagavond en ongeveer heel de zaterdag heb ik op bed gelegen met een natte handdoek en me ongeveer iedere 5 minuten ingesmeerd met een dikke laag Nivea. Ik gloeide verschrikkelijk en had vooral veel hoofdpijn. Natuurlijk was het dierendag dus moest ik eventjes met mijn vriendinnetje skypen. En uiteraard ook fijn met de papa en mama bijkletsen over

al de avonturen en struggels. Tussendoor deed ik mijn wasjes, omdat ik alles mooi schoon mee naar Malawi wilde nemen. Benjamin zei dat ze een machine hadden. Dus ik dacht mooi even heel mijn koffer te wassen. De inhoud bedoel ik. Toen ik met zo’n beetje alles aan kwam zetten en zag wat deze machine inhield had ik spijt dat ik mijn kleertjes ging wassen. Deze machine draait 5 minuten en heeft koud water. Gelukkig gooide Benjamin er extra veel zeep in zodat het nog een soort van schoon lijkt misschien. Het kostte me een hele ruzie, omdat ik mijn wasjes zelf wilde ophangen ipv dat hij dat deed, maar uiteindelijk stond hij op gepaste afstand (1 meter) te kijken hoe ik netjes mijn kleertjes liet drogen. Zondag, ik had om 7 uur afgesproken met Anthony in de kerk. Zei ik 7 uur, ja ik zei 7 uur. Deze onmenselijke tijd, oke ik overdrijf, maar om 6 uur opstaan op zondag klinkt voor mij toch redelijk absurd. Ik was mooi op tijd en zat precies voor de mis begon op het bankje. Anthony kwam natuurlijk net wat later maar sloot aan. Ik maakte wat foto’s. Vond dit toch een beetje gek in de kerk onder de mis dus ik hielt me maar een beetje afgezonderd. Ik wist nu wanneer ik geboren ben, zaterdag. Ik heet dus Ama en kon mooi op deze dag mee naar voor lopen voor de collecte. Raad eens welke dag er deze keer won, de zaterdag! Anthony feliciteerde me zelfs. Ik hoop dat mijn gegaap leek op het meezingen van de liedjes en na 2,5 uur zat de dienst er op en hadden we nog een hele zondag voor ons. Ik ging terug naar de lodge en had wat dingen die ik nog wilde doen voordat ik na Malawi zou gaan. Foto’s printen van het dorpje Juapong, nieuwe oplader kopen voor mijn phonie, foto’s maken bij de slager op de markt. Echter had ik er niet helemaal bij stilgestaan dat deze plannen op zondag natuurlijk helemaal niks uithalen en had ik verplicht nog een rustdagje. Omdat ik toch geen plannen had, had ik bedacht dat ik maar eens een lekker kippetje van de KFC ging eten. Ik pakte 2 busjes en liep een heel eind naar de mall om daar vervolgens mijn maaltijd te scoren. Hotwings,

chickenstrips, koolsla en frietjes. Wat voor moeite een mens doet voor een beetje herkenbaar voedsel. Maandag, om 6 uur ging alweer mijn wekkertje en om 7 uur zat ik in de bus, bus, bus, bus, taxi en om 12 uur waren we bij het Kakum National Park. Ik overdrijf niet hoor. Het waren echt vier bussen en een taxi. Benjamin en ik gingen naar Cape Coast, want dat moest ik gezien hebben volgens velen. Na nog een uurtje wachten bij het park begon de tour, The Canopy Walkway. We liepen door de bushbush en na heel wat metertjes klimmen waren we bij de brugjes. De touwbruggen zijn van boom naar boom en het is 30, 40 soms 50 meter hoog. Het is super om over deze wiebel-dingen te lopen en het uitzicht was fantastisch! Alle dieren in het park heb ik uiteraard niet gezien deze zijn er alleen als het donker en stil is. Ohja, ook heb ik hier volgens mij mijn eerste foto in Ghana haha. Dat is dan weer het nadeel van alleen op reis zijn. Maar vergeet uiteraard mijn selfies niet! Nadat we een uurtje in de bomen hadden gezeten was het hoog tijd om verder te gaan en bracht onze prive-taxi, tja ik ben een Hollander, en als ik een hele dag reis wil ik ook iets zien, naar the castle. Dat was waar we tenslotte voor kwamen. Cape Coast is een vissersdorpje met een voormalig Nederlands slavenfort. Voor de verdere geschiedenisles stuur ik u door naar Wikipedia of naar Jack die er waarschijnlijk ook meer van kan vertellen. Bij de ingang betaalde ik de tour en ik betaalde ook om foto’s te mogen maken. Het grappige is dat onze gids zo rete snel ging dat mijn camera en ik een beetje achter de feiten aan kwamen, waardoor ik niet heel het verhaal gevolgd heb, maar als enige Nederlander van de groep (Ghanese en Britten) werd ik wel continu aangekeken. Het is heel indrukwekkend om het fort te zien en in de ruimtes te staan waar weet ik veel hoeveel mensen gestorven zijn ect. Het uitzicht over het vissersdorpje was prachtig en na een uurtje rondkijken zat de tour er op. Ik kreeg een schelp van een eerder gemaakte vriend op de markt en betaalde 10 cedi aan een gekke voetbalclub. Heel slecht eigenlijk, maar ik wilde zo graag van deze kerel af dat dit de snelste oplossing was. Op de terugweg hadden we een busje met airco. Ik moest lachen toen ik dit hoorde en dacht dat ik in mijn blog kon gaan schrijven dat airco betekent hete bus met de ramen dicht ipv open. Niks is minder waar het was stervenskoud. Met je bezwete lijf stap je in het -20 graden busje en uiteraard had ik er niet aan gedacht om met de 28 graden en zon een vest mee te nemen. Volhouden Inge. Dit busje duurt maar 3 uur. Ik had geluk dat de man rechts van me goed verzorgd was, netjes gekleed en lekker rook zo kon ik mooi mijn bevroren arm tegen zijn iets minder bevroren arm duwen zonder dat hij het door zou hebben. Dit klinkt gek, maar je zit zo tegen elkaar gepropt dat dit de eerste keer was dat ik hier blij mee was. In ieder geval, de drie uur durende rit werden er 4 vanwege de traffic en vervolgens hadden we nog twee busjes en een taxiritje te gaan. Gelukkig waren deze wel warm en was ik tegen de tijd dat ik terug thuis was

eindelijk een beetje opgewarmd. Onderweg haalde ik een burger en kon ik om 10 uur eindelijk mijn eerste maaltijd van de dag nuttigen. Dinsdag, ik had ontzettend slecht geslapen. Te lang goede tijden gekeken (luxe) en toch natuurlijk wel een beetje spanning voor de vlucht van dinsdagavond, nja eigenlijk niet zo zeer de vlucht maar meer wat me daarna weer te wachten staat. Ik printte de foto’s van het dorpje (wat hier trouwens heel amateuristisch gaat, je zoekt je foto's uit in miniatuur en dan is het maar hopen dat ze scherp zijn, ik kreeg wel veel complimenten van de werknemers, hoera!), haalde een nieuwe oplader en een souvenir, nam een koude douche, pakte mijn spullen, zocht wat verblijven in Malawi in geval van nood en toen was het tijd om te vertrekken. Anthony en Jennifer brachten me naar het vliegveld en ik wachtte op Benjamin om hem gedag te zeggen. Echter moest ik vertrekken en was hij nog niet bij de lodge aangekomen. Dus moest ik zonder afscheid gaan. Dat was wel heel jammer en hij belde me nog drie

keer op. Ik had wat geld voor hem achtergelaten en you never know misschien kom ik nog ooit eens terug! Op het vliegveld kreeg ik een knuffel van Anthony en Jennifer en na vele thank you thank you vertrok ik naar de incheckbalie. Deze vrouw wilde me even laten schrikken. Ze vroeg om mijn visum voor Malawi, maar deze heb ik niet, omdat dat niet zou hoeven?! Ze wist het zeker en blablabla. Na dat ze er iemand bij had gehaald en vervolgens met een moeilijk boekje aan kwam zetten kwam ze er achter dat ik gelijk had en dat ik toch gewoon zonder visum kon gaan reizen. Dankjewel mevrouwtje! Ik at een gek croissantje en belde mijn credit op. We konden vertrekken. Ik zat echt top, voor de nooduitgang en had dus alle beenruimte die je maar zou wensen. Als je honger hebt smaakt zelfs het vliegtuigeten prima en ik keek met dichtvallende ogen naar de film. Vijf en half uur later waren we in Kenia en kreeg ik uiteraard weer de gezondheids-check.

Overal meten ze je temperatuur ivm de Ebola. Je vult een formuliertje in en kruist alles aan met nee (ook al is het stiekem misschien ja, zoals het contact met aapjes, maarja je wilt toch het land in of niet?!). Dus ik was weer gezond en mocht verder naar de volgende gate. Ik laadde mijn telefoon op en kon weer het vliegtuig in. Deze vlucht was een minder succes. Ik had zoveel slaap, honger, stress dat ik er misselijk van was en alleen maar kon denken aan een fatsoenlijk bed. Zo duren de twee en half uur echt ontzettend lang en ik hield met moeite mijn vliegtuigontbijt binnen. Daar zijn we dan in Malawi en ondertussen is het alweer woensdag en heb ik zoveel tijdgereisd/getijdreisd dat het ineens weer de zelfde tijd is als in Nederland, ideaal. In de rij voor de paspoortcontrole stond er een vrouw voor me met een Nederlands paspoort. Ik trok haar meteen aan haar jasje en vroeg of ze hier vaker was geweest en of ze misschien een betaalbaar hotel kende. Ze was hier voor zaken en werd door een Nederlandse meneer opgehaald bij het vliegveld. Ik volgde, wisselde wat euro’s voor de kwacha en ontmoette Rob. Rob woont in Lilongwe en werkt bij een waterleidingbedrijf. Ik mocht meerijden en we zouden zoeken naar een betaalbaar verblijf. TOP! Viel ik daar mooi even met mijn neusje in de boter, klopt dit spreekwoord pap?! In ieder geval, terwijl zij over zaken spraken keek ik buiten naar het eerste beeld van Malawi. Droog en dor. We kwamen bij een lodge waar zij zou verblijven, maar er was geen plek. We gingen naar Rob zijn huis (prachtig

en groot) en hij belde wat andere plekken voor ons. Ellis had plek en toen we hier kwamen en het er super luxe uit zag was ik een beetje bang voor de prijs. Ik wil twee nachtjes blijven, omdat ik het echt nodig heb om even bij te komen voordat ik verder ga. De vriendelijke mevrouw van de lodge zei dat het 85 dollar per nacht was, maar omdat ik toerist ben en misschien een beetje wanhopig over kwam mag ik nu twee nachtjes blijven voor 100 dollar. Top! Ik heb een mooie grote lodge met keuken, banken, zacht bed, warme regendouche. Toen ik vanmiddag op bed ging liggen had ik zelfs tranen in mijn ogen zo blij! Wat was mijn verwende lichaam blij dat het eindelijk lag en goed lag. Ik probeerde wat te slapen, maar dat is lastig als je ritme zo in de knoei is. Na een warme douche kwam ik er weer achter hoe zacht je eigenlijk voelt als je echt gewassen bent, wauw. Om 19 uur haalde Rob ons op en mocht ik mee gaan eten bij de Italiaan. Het was een zeer luxe restaurant en ik had een heerlijke pasta. Ik voelde me misschien een beetje ongemakkelijk tijdens de zakelijke gesprekken, maar buiten dat hebben we ook gezellig gepraat over reizen, sporten, de cultuur in Malawi en het was heerlijk om vandaag zoveel Nederlands te spreken. Rob heeft me van alles uitgelegd over waar ik moet zijn voor de supermarkt, het ticket voor de bus naar Mzuzu en de bank. Dus ik heb voor morgen alweer genoeg te doen. Na dit lange verhaal is het hoog tijd om mijn tandjes te poetsen en in dat zachte bedje te kruipen, wauw!