Ondanks de bewolking gingen we (ik) vandaag dan toch maar voor een dagje zwemmen. Op advies van Jack naar het African Royal Beach Hotel. Klinkt goed dacht ik zo. Toen de taxi onderweg pas vroeg welke van de twee ik bedoelde werd het duidelijk dat hij helemaal niet wist waar hij naar toe zou rijden. Het was aan de zee dus laten we die kant maar op gaan. Het is natuurlijk vrijdag en op die dag kun je beter binnen blijven en vooral niet de weg op gaan. Na een langdurige rit zette hij me ergens af waar het niet was, maar er was een zwembad. Daar lag ik dan, helemaal alleen. Ze waren sinds vandaag pas open en ik zou de eerste zijn die ging zwemmen. Als blanke vrouw alleen en in bikini ga je niet zwemmen in het bijzijn van 5 man personeel, maar ik kon tussen de wolken door mooi van het zonnetje genieten. Ik heb totaal geen zin om uit te leggen hoe ik aan mij eten kwam maar snel in het kort: Ik kon eten bestellen, de keuken was niet open dus ze konden niks maken. Ik kreeg een menukaart en bestelde het eenvoudigste, de kok was nog niet gearriveerd dus niemand kon het voor me maken. Ik hoefde niet te betalen voor het zwemmen, omdat ik geen eten kon krijgen. Ik vroeg of ik chips of koekjes kon krijgen en ik kon chips krijgen, maar niemand kon iets voor me gaan halen. Uiteindelijk at ik een broodje tonijnsalade met friet en kwamen 4 man (de manager, zijn vrouw, de kok en mijn ober) zich excuseren om hoe het gegaan was en hoefde ik niet te betalen voor het zwemmen en hoopten ze natuurlijk dat ik nog vaak terug zou komen. Twee obers hebben dringend gevraagd naar mijn nummer en wilden me graag zoals iedereen meer van Ghana laten zien. Ik wilde graag terug naar huis. Hield een taxi aan. Belde Benjamin die misschien wel uitgelegd kreeg waar ik heen wilde en we reden aan. Waar je normaal nog geen half uur op rijdt doe je op vrijdag meer van 2,5 uur over. Hoera! Gelukkig regende het heel hard waardoor we met dichte ramen in een stikhete auto zaten. Ook deze meneer wist eigenlijk niet precies waar we moesten zijn en ondanks dat ik hier al twee weken ben is de weg vinden nog steeds erg lastig. Voor een gemiddelde vrouw ben ik best goed met de weg vinden hoor, maar wanneer we alle kleine smalle weggetjes gaan gebruiken om de traffic te omzeilen dan ben ik het kwijt. Terwijl de chauf met mijn telefoon met Benjamin aan het bellen was over waar hij heen moest stapte hij uit om in de deuropening tegen zijn eigen auto aan te gaan staan plassen. Hier mag ik natuurlijk niet raar van opkijken en een paar linksrechtslinksrecht verder waren we eindelijk waar we moesten zijn.

Thuis!