Einde reisje

Mijn laatste uurtjes in Malawi. Aaron haalde me op en na het laatste helaas niet helemaal top ontbijt ging ik nog een rondje over de markt. Wat laatste houtsnijwerken inslaan om mijn koffer te vullen. Er was deze ochtend iets mis met mijn rits en hij scheurde iedere keer aan het einde weer open, not chill. Tijdens mijn onderhandelingen met de marktkooplui was ik Afrika een beetje beu. Wat een gedoe om een prijs af te spreken zeg, dat ga ik totaal niet missen. Ach we weten allemaal dat wij ook genaaid worden en te veel betalen, maar dan ligt het in ieder geval niet aan jezelf en kon je er niets aan doen. Nog een laatste keer op zoek naar de o zo lekkere Malawi chillisaus. In alle winkels geweest en nog steeds alleen degene te vinden die ik natuurlijk juist niet bedoelde, helaas. Ach dat is een reden om weer terug te komen in Malawi toch. Op weg naar het vliegveld. Ik genoot voor het laatst van de Afrikaanse deuntjes uit de speakers. Het was erg warm vandaag. Veel bewolking maar ook zon en tegen de regen aan dus lekker Nederlands benauwd. Daar stond ik, klaar op het vliegveld met een dik gevulde koffer, te veel handbagage en dan ook nog een shirt en vesten die ik onderweg ergens wel nodig zou hebben tegen de kou. Mijn koffer moest ingeseald worden vanwege mijn gebroken rits en de insealmeneer zette hem op de weegschaal. Hij sprong van 29.5 naar 30 en terug. Wauw! Mijn toegestane 30 kilo niet overschreden, hoera! Na het inchecken dronk ik een laatste drankje met Aaron en bedankte hem voor de laatste week. Ik hou niet van afscheid dus zoals altijd zei ik tot snel en wie weet zien we Aaron nog eens in Nederland verschijnen. Het wachten is begonnen en het zou nog wel even duren voordat ik eindelijk op de bank kon ploffen. Voor ik het wist waren we in Zambia. Mijn audio van mijn tv schermpje was kapot dus film kijken zat er niet in. Goed nieuws, mijn boek 'de universele reisgids voor moeilijke landen' is eindelijk uit. Verder naar Kenia, dit duurde ietsje langer maar door het tijdverschil was het een uur korter vliegen dus dat viel even mee. In Kenia had ik genoeg tijd om over te stappen en ik bestelde een smoothie en een salade. Gezond dacht ik zo, maar helaas is deze Afrikaanse versie niet heel top. Ik schreef een stukje voor Floor en Jan hun website en ging naar gate 11. Daar werd ik gestuurd naar gate 5, terug naar 11, terug naar 5 en ja hoor ik had eindelijk mijn boardingpass in handen. Wat een gedoe toch weer maar dat scheelt weer wachttijd zullen we maar zeggen. Het vliegtuig was te laat en samen met een huilende blanke baby in de wachtruimte duurt alles lang. Laatste berichtje naar huis met de 15 minuten gratis internet van het vliegveld en doeidoei Afrika! Alweer geen 'goodbye' maar een 'ik hoop tot snel'. Ik wisselde snel van plaats in

het vliegtuig en deelde samen met een kerel 4 stoelen. Ik keek een apenfilmpje en toen meneer nog steeds recht op zat vond ik wel dat ik dan maar op die andere 3 stoelen moest gaan liggen. Zo heb ik eigenlijk voor een nacht in het vliegtuig nog best aardig geslapen en zo schoot de reis ook best wel op. Vliegen is chill. Filmpjes kijken, je eten en drinken word gebracht, mensen kijken, helemaal nog niet zo verkeerd toch. Toch was ik blij dat de dikke 8,5 uur er op zaten en dat we veilig geland waren op Belgische grond. Paspoortcontrole en vervolgens naar mijn koffer die gelukkig nog steeds dicht zat hah. Alweer geen koffercontrole en ik bedacht me wat ik allemaal mee had kunnen nemen?! Nja goed, de aankomsthal. Dat idiote moment waarop je wordt aangestaard door 138 mensen en vervolgens sowieso aan de verkeerde kant aan het zoeken bent naar je uh dierbaren. Jeeeej vriendjelief, de papa en mama en als verrassing ook familie de Weijer uit Breda. Super leuk! En vooral heel gek om weer thuis te zijn. Omdat papa moest werken reden we gelijk weer aan en kwam ik er achter dat er was geparkeerd op de invalide plek. Bam, 2x 110 euro's lichter. De alles behalve vrolijke parkeerwachter stond in zijn grappige Belgische taal lekker lelijk te doen en na dat we hadden betaald en ik me stond te verbazen over de bevroren, gladde grond konden we gaan. De zonsopgang was hier mooi maar toch echt even wat minder mooi dan die ik de laatste maanden gezien heb. Eigenlijk was het verder al snel

normaal, of dat je nooit weg bent geweest toch. Toch had ik het idee dat ik Danny moest knijpen om te kijken of hij echt was haha. Thuis kwam nog de liefste knuffel van onze Dushi en mama had een grote welkom thuis olifant opgehangen. Na wat lekkere worstenbroodjes gingen Ron, Ingrid en Pleun naar huis (nogmaals super tof ophaal comité) waarna mama en Danny al snel plaats namen op de bank. Wie heeft hier nu een heftige reis gehad? Zo enthousiast als ik was pakte ik mijn koffer uit en haalde het ene naar het andere souvenir te voorschijn. Kado's zijn leuk! Ik genoot maximaal van een warme douche en 's middags kwamen oma en kees, tante toos en Marianne en Geert op de koffie en was het fijn ze allemaal weer te zien. Natuurlijk het gemis van ome Leo was zwaar maar tante Toos is ontzettend sterk. Een warm welkom en gezellig iedereen weer te zien! Na te veel wijntjes, bordspelletjes en zelfs Engelse gesprekken was het top om lekker mijn eigen bedje in te duiken. Vanochtend was ik veel te vroeg wakker. Hier is de zon nog niet zo vroeg op en in het donker zat ik met Dushi beneden op de bank. Vandaag eigenlijk niks gedaan en echt genoten van mijn vrije zondag. Lekker eten, spelletje Bawo met nu al verslaafde Dan, filmpje en eigenlijk helemaal niks speciaals maar juist daarom ook heel speciaal.