Primary 2.0

Over een maandje ben ik alweer thuis en is het net of dat ik nooit weg ben geweest. Oke, dat is overdreven. Dit zijn ervaringen die ik niet snel zal vergeten. Gelukkig hoef ik nog lang niet naar huis en mag ik nog eventjes genieten van al dat moois wat Malawi te bieden heeft. Gisteren was ik voor 5 uur wakker en mocht dat nu net voor zonsopgang zijn. Ik stond in mijn pyjama met mijn brilletje op mijn rotsblok voor de hut mezelf te verbazen hoe ontzettend mooi dit was. Ik was nog niet echt wakker maar probeerde in ieder geval dit moment vast te leggen met mijn iPhonie. Het is dus wel de moeite om vroeg op te staan en een keertje vanaf het strand te gaan fotograferen. Het was werkelijk waar prachtig! Mozes en ik gingen naar een andere primary in de buurt. We gingen op de fiets want dit was echt wel een pittig eindje. Ik genoot van het mooie uitzicht en ging als een malle de berg af. Het laatste stuk was natuurlijk zandpad wat iets minder soepel ging, maar uiteindelijk kwamen ik en mijn camera heel aan bij het schooltje. Om te beschrijven hoe het was uhm. Het was ietsie beter dan de vorige maar nog steeds niks! Triest is dat. Het voordeel was dat hier alle klassen binnen konden zitten en dat klas 8 zelfs tafeltjes (die ze met 4 of 5 moesten delen) hadden. Ik was ook hier meer dan welkom en

kreeg een kleine rondleiding en kon wat foto’s maken. Als die kleine mannen een camera zien dan weet ik niet precies wat er mis gaat maar dan zijn ze kei gek. Als een stelletje maffen rennen ze om me heen duwen en trekken en hopen allemaal vooraan te kunnen staan om dan niet door te hebben dat ik ze toch niet op de foto kan zetten zo dichtbij. De klassen waren omringt door kindjes die door de gaatjes van het raam naar binnen stonden te turen. De directeur liep voor me uit en sloeg met een stok de rennende menigte aan de kant. Ook al zoiets bizars waar je maar gewoon doorheen moet kijken. Tja, bizar dus en totaal niet te beschrijven. Toen ik voldoende foto’s had gemaakt, gingen we terug met de bike. Nu was heen leuk met die bergen hier, maar terug was toch echt wat minder. We liepen met de fiets aan de hand terug de berg op en voordat we eindelijk bij FloJa waren aangekomen was ik naast geroosterd ook nog een soort van op. Na wat uitzweten nam

ik een koude douche en kon opgefrist weer deelnemen aan de lessen. Wat een lange dag. Gelukkig waren de serieuze lessen snel voorbij en was ik meer op mijn plek bij de tekenles, zoals de meeste mini’s eigenlijk. Ze leren wat standaard dingetjes zoals een koe met wagen en een bus. Nu vroeg dit mooie meisje of dat ik even een giraf wilde tekenen. Ja tuurlijk, omdat dat zo makkelijk is, doe ik even! Nu moet ik zeggen dat ik zo uit de losse pols nog best aardig mijn giraf had gekrijt en ze was er zeer trots op. Natuurlijk heb ik deze giraf vervolgens nog 38 keer getekend omdat iedereen hem graag op zijn eigen bordje wilde hebben. Ook wel grappig is het tekenen van een huis. Een huis is zeg maar net even iets anders dan dat wij gewent zijn. Niet een vierkantje met een driehoekje en een schoorsteen maar in plaats daarvan een rieten dak en een losse keuken, geweldig. Toen de school uit was zag ik de managers en de mensen van de keuken bezig met de pinda’s. Natuurlijk koop je pinda’s hier niet in een zakje met gezouten pinda’s maar moeten

deze met de hand gepeld worden. Wat een werk is dat dan en dat om al die 86 mini mondjes te vullen. Toen mijn duimpje het niet meer aan kon zijn we maar gestopt en heb ik voor de tweede keer mijn eigen verzonnen spaghetti gemaakt. En ja hoor, al doende leert men zeggen ze wel eens. Hij was eigenlijk best wel lekker. Vandaag was gewoon een normaal dagje op de school, ik probeerde wat te filmen maar dat is stiekem toch lastiger dan foto’s maken. Ik heb met Mozes en met Benson een afspraak staan om bij hen thuis te kijken en wat foto’s te maken dus dat is alvast een leuk vooruitzicht. Nu was ik door mijn rijst heen dus was het tijd om eens uit te zoeken waar ik dat kon kopen (de vorige keer had Benson het voor me meegenomen). De lerares van het schooltje woont richting de markt dus liep ze met haar inimini op de rug met me mee. Het is 3 kilometer naar Ngara dus dat is met dit bergachtig gebied en deze 40 graden best wel een heel eind.

Ze vertelde me dat links aan de kant van het water de ‘rijke’ mensen wonen en rechts langs de weg de minderen. Ze woont zelf rechts en wees haar kleine hutje aan. Links is de kant van het meer en daar wonen de vissers. Als we over rijk praten dan praten we over stenen huisjes met rieten dakjes. Praten we over minder dan is het niet altijd steen. Ze liep een stuk verder en zou me helpen bij de markt, omdat ze zei dat ik anders te veel moest betalen. Nu betaal je als blanke natuurlijk wel iets meer en dat is prima, maar af en toe willen ze nog wel eens overdrijven. Op de markt, dat betekend stukjes plastic op de grond met daar of 5 tshirtjes of 20 tomaten op, was meer variatie dan ik had verwacht maar al het gek uitziende eten waar ik niet van wist wat ik er mee zou moeten heb ik toch maar laten liggen. Ik kocht rijst 6 scheppen (daaruit bleek dat Benson mij de vorige keer genaaid had voor 20 eurocent) 2 porties tomaten (dat betekend twee keer vier ofzo), 6 uien van rang 2 (70, 50, 30 of 20 Kwacha) en een brood. Voor mijn markt-gids kocht ik ook een zak rijst zodat ze me toch in ieder geval niet voor niks had geholpen en hopelijk de volgende keer weer mee zou lopen. Ik ging met een volle rugzak en een brood in de hand terug de berg op. Mijn voeten waren ondertussen gebroken en mijn kuiten trokken, maar zwaaiend naar al het Mzungu roepende volk langs de weg liep ik vrolijk met op de achtergrond het gezang vanuit de kerk terug naar mijn hut. Het uitzicht is echt prachtig dus dan kan ik net even iets meer hebben.