Dag 1 again

En we zijn in Ghana, gister middag geland. Die vliegvelden zijn echt hilarisch. Toen ik in Gambia vertrok kreeg ik een verfrommeld velletje waarvan ik dacht dat het reclame was en heb het in de eerste beste vuilensbak (die zien er zo uit als op de kleuterschool, gekleurd met stickers en op kinder formaat) weg gegooid. Via via via kwam ik aan bij de plek waar ik mijn koffer in moest leveren. Net onder de maximaal aantal kilo’s. Toen ik vervolgens Bye had gezegd tegen Seedy kwam ik terug op de zelfde plek waar een meneer met een ouderwetse weegschaal mijn handbagage ging wegen. Deze had ik net al bij die andere vrouw ingecheckt. Deze man keek verschrikkelijk boos en ik mocht maar 6 kilo hebben. Natuurlijk was mijn handbagage bijna 9.. Het was lastig kiezen ging ik nu mijn camera, mijn lenzen of mijn laptop achter laten? Na een nog bozere blik mocht ik doorlopen als ik de volgende keer meer beter oplet. Nou beste man, ik geloof niet dat er nog een volgende keer gaat komen. Het volgende locket, deze beste man schudde met een papiertje die verdacht veel leek om mijn verfrommelde zojuist weggegooide reclame folder. O, ik moest deze zeer belangrijke lijst invullen, oeps. Na dat ik loog over dat ik geen papiertje gekregen had en nogmaals loog dat ik geen pen had heeft deze aardige meneer samen met mij de lijst ingevuld omdat dat vast makker was dan mij even zijn pen te lenen. Na een lange zit konden we eindelijk het vliegtuig in. Ik als enige witte. Na overleg hebben we besloten dat die ene chinees niet voor wit mee telt. Voordat we in de lucht waren landen we alweer bij Dakar waar er mensen uit en in moesten. Natuurlijk had iedereen 3 stoelen voor zichzelf behalve ik want deze beste man had besloten om naast mij te komen zitten, wat ik natuurlijk waar irritant vond, helemaal toen ik er achter kwam dat zijn vriend in de stoel voor hem zat en hij wel 3 plekken had. Okeeeee na dat ik op het gezamenlijke scherm Ice age 4 in het Frans heb zitten kijken en de soort van ei en worst naar binnen heb gewerkt waren we redelijk snel in Ghana. Na de ebola gezondheidscheck kregen we een healty briefje waar je weer net zoals in Gambia en zoals de lijst in het vliegtuig je hele levensverhaal mag invullen. Alle reizigers dit laten doen is vast makkelijker dan een kopieerapparaat aanschaffen. Ondertussen was ik redelijk snel geworden met het invullen en stond ik mooi vooraan bij de ja ik weet eigenlijk niet hoe het heet maar daar waar je moet wachten en wordt gechecked voordat je het land echt binnen mag. Na een mooie webcam foto, vingerafdrukken van alle 10 mijn vingers en een discussie of ik nu 19 of 90 dagen blijf kon ik mooi doorlopen. Anthony had me gesmst dat ik binnen moest wachten en vooral niemand op mijn bagage

moest laten letten. Na dit Afrikaans halfuurtje kwam er iemand aanlopen met een INGE DE WEIJER briefje. Heuj dat ben ik! Anthony leidde me naar zijn voor een Afrikaan veel te luxe auto (met airco) en heette me welkom. Wauw wat een verschil met Gambia, mega gebouwen en grote veel te drukke wegen. Een combinatie van arm en rijk, niet te beschrijven. Nadat ik had gepind en we een simkaart (met internet heuj) hadden gekocht kwamen we na 2 uur file bij het kantoor van Anthony. Hij is een van de vele 'Olie-meneren' van Accra. Wat het precies allemaal inhoud weet ik ook niet maar geld heeft hij volgens mij genoeg. Na een prima maaltijd bestaande uit kip en rijst werd ik voorgesteld aan het bedrijf. Volgens mij stond ik er als een zombie bij. Twee nachten nauwelijks geslapen en alle indrukken zijn erg vermoeiend. Na de volgende 2 uur file kwamen we bij het hostel. Mijn kamer is best groot, heeft een twee persoons veelste hard en met heel veel voelbare veren bed, een douche met een zeik straaltje, een tv met sneeuwbeeld en maar liefst één werkend stopcontact. Maar ik klaag niet, er is namelijk airco dus laten we zeggen dat het erg luxe is. Anthony wilde mij voorstellen aan zijn vrouw dus gingen we even langs zijn huis. Een super enthousiaste vrolijke vrouw, Jennifer. Welcome in the crazy-Ghana zei ze. With crazy people. Nou daar heeft ze inderdaad niet over gelogen. Na een glaasje jus en een stop bij de shop voor een doos met water kon ik mooi mijn bedje op zoeken. Anthony en Jennifer zijn het weekend weg, hun dochter naar school brengen. Dus Inge, do it by your own.
Vanochtend was ik al vroeg wakker, met di mama geappt en op bed gelegen totdat er geklopt werd. Benjamin, the caretaker stond aan de deur Wat hij precies moest wist hij zelf volgens mij ook niet. Misschien was het om te kijken of ik nog in leven was. Attent van hem. Toen ik hem even later achter na kwam omdat ik eens ging vragen wat ik kon gaan doen vandaag vroeg hij of ik koffie wilde. Dus ik dacht prima, nadat ik een half uur zat te wachten op mijn koffie ging ik hem toch maar eens zoeken. Hij kwam door de poort naar binnen met een zakje vol boodschappen. Ik denk dat hij de koffie nog moest kopen. Na het volgende half uur kwam hij aan met een kan heet water, een zakje oploskoffie, gebakken gek ei en zoet brood. Aha dus dat verstaat onze Benjamin onder koffie. Nadat ik bijna heel dit heftige ontbijt naar binnen had gewerkt vroeg ik of ik ergens wifi kon vinden. Hij leidde me naar twee verschillende internet cafe’s in de buurt, nja wat je in de buurt wilt noemen. Toen ik na veel werk een taxi geregeld had om naar het strand te gaan kwam ik er achter dat dit iets verder was dan het ‘dichtbij’ van Anthony. Ghana is eigenlijk best wel duur, het hostel, de taxi, het strand. Nadat ik het hele strand over was gelopen en iedereen die me binnen probeerde te halen had genegeerd ging ik terug naar de plek waar ik de meeste blanken had gevonden. Een soort van veilig gevoel aka nu ben ik niet alleen. Ik bedoel dit niet

racistisch maar eigenlijk is het wel een ding hier. Als blanke word je toch net iets meer aangesproken, ondervraagd en aangekeken. Ik ben natuurlijk ook een vrouw en ik ben alleen dus misschien ook wel een makkelijke prooi. Hallo Hallo wil je een hennetattoo, popcorn, pedicure, banaan, kokosnoot, nieuwe reggae vriend, paardrijden, waterpijpen, sigaretten, noten, armbandjes, tekeningen of andere gekkigheid? Met mijn neus in mijn ‘universele reisgids voor moeilijke landen’ een streng gezicht en een duidelijke NO kon ik de meesten zo van me afwimpelen. In de taxirit terug naar het hostel had ik de naam KFC laten vallen en hoopte dat de beste man begreep dat hij via daar moest rijden. Ja hoor, binnen in een grote shoppingmall was dit populaire kipje te koop. Ik kocht veel te veel en na een file ritje (koude kip) kon ik mooi in de hoek van de kamer, op de grond, naast het stopcontact genieten van mijn avondmaal. Dat de hotwings naar lime smaakten is iets minder.