De volgende dag hebben we bijna de hele dag op het strand gelegen. Dit was het eerste strand waar we wel fatsoenlijk konden zwemmen. Ik blijf een held op sokken in een zee met allerlei onbekende dingen, maar ik heb mijn best gedaan. Ik moest nog boottickets zien te regelen voor Gili Trawangan de volgende dag. De verhuurder van de strandbedjes wist wel iets. Nadat hij vijf keer had gezegd dat het een hele veilige boot was had ik er niet zoveel vertrouwen meer in. Uiteindelijk bleken ze bij het hotel ook boottickets te verkopen, die hebben we maar gekocht voor een aardige prijs. We vertrokken al best op op tijd, dat is niet heel vriendelijk voor mijn ochtendhumeur, maar dat trok wel weer bij. De chauffeur reed als een idioot. Door alle rode stoplichten, hij sneed mensen af en reed veel te snel. Ik ben inmiddels wel wat gewend, maar mama dacht dat haar leven op het spel stond. Toen we bij het loket aan de kade kwamen beweerde de verkoper dat hij het enige bedrijf was die boten van Gili naar Nusa liet gaan. Daar geloofde ik al niet zoveel van. Hij had een speciale prijs voor mij, zoals ze dat altijd zo mooi kunnen zeggen. Ik zei dat ik erover na zou denken, dat deed ik ook, voor 5 seconden. Daarna volgde er een opdringerige man die ons naar de kade wilde brengen. Ik had nog niet helemaal door dat dat zo’n persoon was die zichzelf opdrong en dan geld ging eisen, maar vlak bij de kade draaide hij zich om en zei hij ‘you must tip ya’. Daar gingen m’n nekharen al van overeind staan. Ik gaf hem 10.000 Rupiah, wat ik eigenlijk al te veel vond en toen vroeg hij om 20.000 meer. Ik heb in het Nederlands tegen hem gezegd ‘het is goed met jou’ en toen ben ik de boot ingegaan.