Op de laatste dag in Yogyakarta besloten we het iets ruiger aan te pakken. We namen de taxi naar de air terjun kedungkendang waterval. Dit was een uur rijden. Dit was ongeveer gelijk aan de route die we de dag daarvoor naar het tuban hadden gereden. We wisten niet precies waar het was, ook de taxichauffeur had geen idee. Uiteindelijk zagen we gelukkig een bord met daarop een richtingaanwijzing naar de waterval. We reden door een smal verlaten zandpad en vroegen na ongeveer 1 km aan de chauffeur of hij wilde stoppen. Hij bood zelf aan om voor een bepaald bedrag een paar uur op ons te wachten en ons dan weer terug te brengen. Dit was geweldig, want het was vreselijk moeilijk geweest om vanuit die plek een taxi te regelen. We ging te voet verder. Al vrij snel kwamen we langs prachtige rijstvelden die we van een afstandje konden bekijken. We liepen door tot we een bordje vonden met daarop een naam die we niet kenden. We besloten dit bordje te volgen. We werden helemaal door de rijstvelden geleid en hadden eigenlijk geen idee waar we heen moesten. Het was warm, ik gleed steeds uit en we hadden nog steeds geen waterval gezien, dus de tocht begon na een tijdje een beetje uitzichtloos te lijken. De paden waren erg smal en stijl. Ergens halverwege kwamen we langs een vrouwtje die rijst stond te planten. Ze keek even op en lachte, maar ging daarna weer verder. Toen we ver genoeg afgedaald waren moesten we over een aantal krakkemikkige bruggen, waar de bamboe al half afgewaaid was. Onder de bruggetjes stroomde het water hard tussen de rotsen door. Ik ben wel behoorlijk bang geweest, maar met het uitzicht op de waterval heb ik toch doorgezet. Het was een hele verademing om uiteindelijk onder aan de waterval te staan. Het uitzicht was adembenemend mooi, maar genieten kon ik nog niet echt. Dit deed ik pas echt toen we een tijdje uit hadden gerust. Om weer terug te komen naar de auto moesten we tegen de waterval opklimmen en moesten we nog een behoorlijke tijd lopen. Ook nu wisten we niet of we wel goed liepen. We waren heel blij dat de chauffeur netjes op ons stond te wachten. Zodra hij ons zag startte hij gelijk de auto om hem op een koelere temperatuur te laten komen. We waren allemaal doodmoe.
'S avonds gingen we om 8 uur weer terug met de bus naar Semarang. De chauffeur reed ons als een idioot door het verkeer. Hij haalde aan alle kanten auto's in en reed heel erg hard. Ik was blij dat ik niks kon zien. Ik hoorde alleen regelmatig auto's toeteren. Door deze turbo-rit waren we wel 45 minuten eerder dan gepland thuis.