Vandaag heb ik iets bijzonders meegemaakt wat ik toch graag wil delen. Ik had vandaag mijn eerste stagedag op de Intensive Care Unit, een afdeling waar patiënten liggen die er behoorlijk kritiek aan toe zijn. Zo lag er vandaag een meneer die door een grote wond aan zijn voet een sepsis ontwikkeld had. (Een sepsis is een infectie die mensen heel ziek maakt, omdat er bacteriën in de bloedbaan zitten). Door deze sepsis was hij zo ziek geworden dat hij in shock raakte. Hij was gisteren geïntubeerd en werd nu door allerlei medicamenten in leven gehouden. Het zag er bijzonder uit. De infuuspalen hingen vol met allerlei spuitpompen en infuuspompen. We kregen de kans om met de arts te praten over een behandelplan en de prognose. Volgens de arts was de prognose heel slecht en waren de behandelopties klein. Een uur later zag ik op de monitor de hartslag van 100 naar 300 slagen per minuut schieten. Dit gebeurde niet één keer, maar heel regelmatig. Ik stond vol ongeloof te kijken hoe het hart gedurende twee minuten 250 slagen per minuut klopte. Ik kon eigenlijk niet begrijpen hoe iemand op deze manier in leven kon blijven. Nog een uur later overleed de patiënt. Ik mocht meekijken met het afleggen. De tube werd uit de luchtweg verwijderd en alle infusen en slangen werden verwijderd. Daarna kreeg ik een washandje aangereikt. Ik vond het heel eng, maar ik ben wel begonnen met wassen. Het lichaam was koud en slap en het was eng om aan te raken. Ik ben achteraf wel heel blij dat ik het een keer gedaan heb. Ik heb voor het eerst in mijn leven een patiënt dood zien gaan en ook voor het eerst een overleden patiënt gewassen. Het overlijden van een ander doet je op de een of andere manier toch denken aan alle goede dingen in het leven. Hoe erg zou het wel niet zijn als dat allemaal zou eindigen?!