Vandaag heb ik een stagedag gehad op de eerste hulp en die was verrassend leuk. Het was erg druk dus er kwamen elke keer weer nieuwe patiënten binnen. Vooral veel zieke kindjes. Ik mocht tijdens het prikken van een infuus samen met Wouter liedjes zingen voor een van de kindjes. Dus we hebben in het Nederlands een aantal liedjes gezongen. Het kindje keek ons met grote ogen aan. Hij was nog maar 14 maanden, maar heel erg dapper. Hij huilde maar zacht en stopte hier gelijk mee na de handeling. Dit was iets wat mij heel erg verbaasde. Het was tegelijkertijd ook de eerste keer dat ik zag dat een kind fatsoenlijk begeleid werd tijdens een handeling. Daarna kwam er een vrouw binnen die te slap was om de auto uit te komen. Een van de mannen tilde haar op een erg onhandige manier uit de auto, waarbij ik meehielp. Daarna werd ze van top tot teen onderzocht. Ik kon ruiken en zien dat ze zichzelf verwaarloosd had. Ze stonk ontzettend. Er werd op een snel tempo een mondmasker voor mij gehaald. Ik hielp met uitkleden en wassen en mocht van de verpleegkundige ook een katheter plaatsen, bloedprikken en infuusprikken. Dit was ineens ontzettend veel, aangezien ik tijdens deze stage nog geen fatsoenlijke handeling heb uitgevoerd. Dus ik was zowel gespannen als blij. Toevallig was de directeur van het ziekenhuis vandaag jarig. We werden door de verpleegkundige mee naar boven genomen om ijs te eten. Daar stond de hele ruimte vol met eten en mensen. Ik feliciteerde de directeur in het Indonesisch (zoals ik van tevoren had geoefend) en kreeg een lekker mango-ijsje.