Ook Broken Beach was prachtig. Bij aankomst moesten we eerst een aardig steil pad naar beneden. Daar kwamen we bij een lager gelegen gedeelte. Dit was een prachtig punt om foto’s te maken. Af en toe sloegen de golven zo hoog tegen de rotsen dat het erbovenuit kwam, dat gaf een mooi plaatjes. Je kon daarna via twee wegen naar boven. Dit was een vrij hoog gedeelte. Hier kon je vanaf de klif naar beneden kijken. Na een paar foto’s begonnen er een aantal lokale mannen hard te fluiten en te wijzen, ik snapte het niet helemaal, maar mama zei dat we aan de kant moesten gaan. Toen ik omkeek sloegen de golven zo hard over de lage rotsen heen dat het hele gedeelte waar we 10 minuten geleden nog stonden, overspoeld werd. Er volgde daarna nog een enorme golf. Ik zag twee mensen in het water liggen. Ik ben er snel heen gerend en zag dat het jong koppel was. Ik hielp ze samen met twee mannen uit het water. De vrouw zakte huilend in elkaar en begon te huilen. Ze werd daarna weer opgevangen door allerlei andere mensen. Ze stond weer op en stond met omstanders te praten. Ik ben daarna de andere weg naar boven gelopen om de werkelijke Broken Beach te bezichtigen. Dat was een prachtig plaatje, maar ik zat nog wel met het koppel in mijn achterhoofd. Toen ik weer terugliep zag ik dat het toch niet zo goed met haar ging. Ik ben naast haar gaan zitten en vertelde dat ik verpleegkundige ben, zijzelf was arts vertelde ze. Ik controleerde een aantal dingen en bekeek haar verwondingen. Ze was helemaal gehavend. Op het hoofd, rug, nek, armen en benen zaten allerlei krassen en sneden. Ze kon wel alles nog bewegen, het deed alleen heel veel pijn. Ze was zelf zo in shock dat ze niet goed wist wat ze moest doen. Ze werd al snel door de familie meegenomen naar een ziekenhuis, voor zover er fatsoenlijke ziekenhuizen zijn op Nusa Penida. Het gekke was dat we daarna gewoon weer doorgingen naar Crystal Bay.