Gisteravond ben ik opnieuw aangekomen in Yogyakarta, de derde en tevens laatste keer. De bus naar Yogya boeken we telkens online, het is dus elke keer een verassing waar we terechtkomen. Deze keer hadden we de meest oncomfortabele bus (en rit) die je je kunt bedenken. Mijn stoel was helemaal ingezakt en stond schuin naar achteren. De hoofdsteun eindigde ongeveer bij mijn nek, dus ik heb ongeveer de hele weg mijn hoofd niet lekker kunnen laten rusten. Als de bus over een drempel ging of remde werd ik uit mijn stoel gelanceerd. Omdat het druk op de weg was dacht hij even een short-cut te kunnen nemen. We kwamen ergens op een verlaten weggetje in de bush-bush terecht. De wegen waren zo stijl dat ik elke keer mijn spieren aanspande om op de een of andere manier toch een bijdrage te leveren aan de trekkracht. Dit heeft wel geholpen want we zijn veilig in Yogya aangekomen. We hadden een overnachting geboekt in een low-budget backpackers hostel. Bij binnenkomst zat de tafel vol met luide mensen. Ondanks ik daar na zo'n rit niet zo'n behoefte aan heb, heb ik het toch nog even leuk met ze gehad. Vandaag gingen we de Merapi bezoeken met een jeeptour. Aangezien ik de Bromo-tour oversla had ik hier heel veel zin in. Het eerste stukje racen met de jeep was al hartstikke leuk, de mannen deden allemaal ontzettend hun best om ons te vermaken. De eerste stop was bij een museum. Hier lagen allerlei overgebleven spullen van een vulkaanuitbarsting waarbij 300 mensen om het leven kwamen. Na het museum reden we door naar het eerste uitkijkpunt. In het begin was de Merapi nog even te zien, maar al snel verdween hij achter de wolken. Jammer, maar dat maakte de lol niet minder. De mannen waren gids in Indonesian style, bij elk plekje wat ook maar enigszins interessant leek werden 10,000 foto's gemaakt. Waarbij er allerlei verschillende posities moesten worden aangenomen. Alleen daarom hadden we al de grootste lol. De derde stop was een bunker. Deze was gebouwd als schuilplaats in noodgevallen. Het beschermde wel tegen de lava, maar niet tegen de hitte. Ook hier waren helaas mensen om het leven gekomen, tijdens een poging om te schuilen voor de vulkaan. Het is in de bunker vermoedelijk wel 150 graden geworden. In de buurt van de bunker kregen een aantal groepsgenoten de kans om zelf in de jeep rond te scheuren. Daarna brachten ze ons naar het echte spektakel. De rivier waar ze lekker doorheen zouden gaan rijden. Dit was geweldig! De ene chauffeur was nog gekker dan de ander. Tijdens de tour waren ze telkens met elkaar in competitie. Elkaar inhalen op hobbelige wegen, elkaar afsnijden, ze waren duidelijk de wilde haren nog niet kwijt. Bij de rivier was de competitie het grootst om wie de andere wagen zo nat mogelijk kon krijgen. Ik lieg niet als ik zeg dat ik doorweekt was. De grootste draak die ik daarvoor kan bedanken heb ik op de foto staan. Hij lacht leuk, maar pas op, hij is evil. Na een ruige ochtend besloten wij vrouwtjes om naar de spa te gaan. Ik kreeg een twee uur durende haar behandeling inclusief manicure. Dat was heerlijk. Na het uitwassen van het haarmasker sloeg ze een handdoek om mijn haar en ging daarna eerst mijn nagels doen. Ik ken mijn haar, ik moet er namelijk al bijna 22 jaar mee leven, dus ik weet dat het nooit een goed idee is om de handdoek er te lang omheen te laten zitten. Zij had nog nooit kennisgemaakt met mijn haartype, want na de manicure begon ze het wild te föhnen. Ik vroeg me af hoe ze zichzelf hieruit ging redden. Ze pakte een kammetje en begon het een beetje glad te kammen. Nouja, het resultaat mogen jullie zelf bekijken.