Ik vond het wel heel jammer dat we Gili weer gingen verlaten. Op dit eiland had ik echt het ultieme vakantiegevoel. Het eiland verlaten ging met de koffers een stuk soepeler. De boot ging eerst langs 4 verschillende punten waar mensen de boot af gingen en er weer nieuwe mensen bij kwamen. De volgende reis was naar Nusa Penida. Waar we drie prachtige uitzichtpunten gingen bezichtigen. Met de grote boot stopte we ergens midden tussen Nusa Penida en Nusa Lembongan. Van hieruit werden we met een klein bootje naar het eiland gebracht. Hier moesten we de koffers ook weer uit zien te krijgen, rampenplan. Gelukkig was er een enorme gespierde vent die de koffers zo van de boot af tilde. Op het land aangekomen was ik helemaal gaar. We werden gelijk bestormd door een kerel die ons vervoer wilde aanbieden, ook weer voor een mooie prijs natuurlijk. Ik heb eerst even gezeten om te kijken waar het hotel precies was, maar mijn internet werkte niet mee. Toen heb ik maar proberen te onderhandelen met de taxichauffeurs. Hij wilde minimaal 300.000 Rupiah hebben omdat de wegen slecht waren. Ik vertelde hem dat die hier overal heel slecht waren, dus dat we daar vrij weinig aan konden doen. Uiteindelijk verlaagde hij zijn prijs naar 250.000. De wegen waren inderdaad rampzalig slecht. Heel smal, overal brokken uit de weg, enorme gaten en putten. De weg was net een rodeo-ride. Onderweg zagen we een toerist er met zijn scooter onderuit gaan.

Het hotel lag in the middle of nowhere. Er was echt helemaal niks. Ik was er zo klaar mee dat ik dacht ‘ik zit hier m’n reis wel uit en dan gaan we naar huis’, maar mama dacht dat ik er na een beetje rust toch anders over zou denken. Dat was ook zo. We besloten wel nog een extra nacht op Penida te blijven voor onze eigen rust, maar dan zouden we alsnog 2 nachten op Nusa Lembongan slapen.