In de ochtend namen we weer de taxi naar het station in Gambir. Ik had heel veel last van mijn jetlag, had honger en voelde me misselijk. Op het station speelde er constant achter elkaar een vervelend deuntje af. Het was lastig om dat uit mijn hoofd te zetten, vooral omdat je al zoveel op je af voelt komen. We gingen als eerste op zoek naar ontbijt, na rondlopen kwamen we erachter dat we alleen donuts of KFC als opties hadden. Dan maar 6 donuts kopen. Met veel pijn en moeite heb ik één donut weggewerkt. Ik voelde me daarna wel een stuk beter. De zes uur durende treinreis was goed te doen. We kwamen langs de velden met gewassen. Mannen stonden in de velden te werken. Aan het einde van de reis stonden kinderen zich langs de rivier te wassen. In en rond de rivier was veel afval te zien. Toen we op het station aankwamen moest ik met mijn zware koffer van een klein trapje af, toen ik het zag riep ik ''oh my god'', waarna een Indonesische vrouw achter mij hard begon te lachen. We werden opgehaald door onze contactpersoon Yogi. Die bracht ons naar het guesthouse.