Ik kon vanwege moeilijkheden met mijn visum pas op vrijdag naar Bali, waar mama al sinds dinsdag was. Over het visum heb ik geloof ik nog vrij weinig gezegd, dat is misschien maar beter ook. Het is ontzettend omslachtig, ze zijn bij de immigratiedienst totaal niet meewerkend en het is frustrerend. Ik had alsnog heel veel geluk dat ik mijn visum op donderdag kon ophalen. Ze hadden toen welgeteld vier dagen de tijd gehad om een stempel in mijn paspoort te zetten. Ik sprong een gat in de lucht toen ik hem op donderdag in mijn handen had. Ik heb daarna gelijk mijn vlucht geboekt. Mijn vlucht vertrok op vrijdag om 6:00 's ochtends. Lekker vroeg, maar ik was helemaal klaar met het wachten. Ik vond het best spannend dat ik voor het eerst in mijn leven in mijn eentje in een vliegtuig zat. Ik vloog met Wings air een onderdeel van Lion air. Lion air staat de laatste jaren niet geweldig aangeschreven dus dat zorgde, buiten mijn gewoonlijke vliegangst, voor dubbele spanning. Ondanks dat was het een hele fijne vlucht. Eenmaal aangekomen was ik te moe en te misselijk om een fatsoenlijke prijs te regelen voor mijn taxi, dus ik ging gelijk akkoord. Ik zag al gelijk dat Bali heel anders was. Op het vliegveld zag ik allerlei tierelantijntjes en op straat ontzettend veel blanken, wat vrij zeldzaam was in Semarang. Ik keek mijn ogen uit. Mensen die in een sport-bh of topje rondliepen, mijn mond viel ervan open. 2,5 maand lang had ik alleen maar vrouwen gezien die compleet bedekt waren met kleding en veel moslimvrouwen met hoofddoeken. Hier liepen de toeristen gewoon halfnaakt op straat. Mama terugzien was ineens best spannend. Toen ik haar zag werd ik ook weer emotioneel. Er zijn zoveel dingen die ik heb meegemaakt, maar niet volledig met haar heb kunnen delen. Dat heb ik gemist. Ze was en is nog steeds mijn mamaatje. Nu kan de vakantie beginnen!