Vandaag hadden we besloten om na stage naar een verborgen toeristenplekje te gaan in Semarang. Ze noemen het hier de Grand Canyon van Semarang. Als je het opzoekt op internet zie je allemaal mooie plaatjes van gesteente. Na stage hadden we een taxi besteld, deze moest best een stukje rijden om bij de plek te komen. De wegen waren heel slecht, er lag allemaal los zand, dus de auto had moeite om erdoorheen te komen. Onderweg kwamen ons allerlei vrachtwagens tegemoet. Ergens richting het einde van de rit kwamen we al langs mooie rotsen/stenen, maar we waren nog een beetje opzoek naar de ingang. De chauffeur reed helemaal om het gebied heen en vertelde toen dat het gebied beheerd werd door een bedrijf dat grondstoffen uit de grond haalde. Hij wist niet zeker of het wel toegestaan was om daar te lopen, maar hij zou het gaan regelen voor ons. Hij stapte uit bij een huis, schijnbaar wist hij dat hij daar moest zijn. Daar heeft hij volgens mij een bepaald bedrag moeten betalen en toen konden we verder. Aan het einde gingen we een stukje te voet om mooie foto’s te maken. We kwamen langs allemaal werklui die helemaal verbaasd keken omdat wij daar liepen. Het was absoluut geen toeristische plek. Buiten de mooie rotsen reed er heel veel werkverkeer en hoorde je lawaai van machines. Zo zonde om te zien dat zo’n mooi gebied niet beschermd wordt. We verwachtten dat we een uur tot 1,5 daar rond zouden lopen, in het totaal hebben we 15 minuten rondgelopen. De chauffeur bracht ons weer terug naar huis. Eenmaal thuis mochten wij zelf een bedrag opnoemen, hij was heel bescheiden en lief.