Vandaag hadden we onze eerste echte werkdag. Ik liep samen met Anouk mee op de kraamafdeling. Leuk dachten we, lekker baby's knuffelen. En Wouter en Jacintha liepen stage op de eerste hulp. We hebben netjes iedereen een hand kunnen geven. De verpleegkundigen begonnen met een overdracht, wat in Nederland ook zo gaat. Alleen dan nu in het Javaans. Niet te volgen. Daarna gingen de aanwezige verpleegkundigen langs alle patiënten om zich voor te stellen. We voelden nergens echt de gelegenheid om de patiënten een hand te geven. We stonden ergens achteraan, de patiënten keken ons ook niet aan. Na het voorstelrondje mochten we meekijken met het verzorgen van twee keizersneewonden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we vanaf toen bijna alleen maar op een kruk hebben gezeten. De verpleegkundigen waren de hele dag bezig met papierwerk en deden verder vrij weinig. Ze hadden weinig contact met de patiënten. We hebben wel veel vragen gesteld, voor zover het Engels toereikend was. Er was één verpleegkundige die een beetje Engels kon. De rest sprak alleen Indonesisch. Ik heb me verbaasd over de gebruiken daar. Het hoofd van de baby leggen ze op een kussen, terwijl wij leren dat de kans op verstikking dan heel groot is. Daarnaast hebben de baby'tjes die net een dag oud zijn vaak al oorbellen. Dit vinden de moeders mooi. Dit kan gewoon geregeld worden door een verpleegkundige. Ik heb ouders gezien die helemaal verliefd en geluk waren omdat ze een baby hadden gekregen, maar ook ouders waar ik geen enkele emoties vanaf zag komen. Het hoogtepunt van de dag was toch wel dat ik een baby vast mocht houden. De baby's zijn hier zo klein, heel schattig. Ze keek me aan met haar kleine bruine oogjes. Ze had natuurlijk al prachtige gouden oorbellen. De rest van de dag hebben we uitgezeten.