Vandaag heb ik voor het eerst meegelopen op de eerste hulp. Dit was best interessant. In het begin wist ik niet helemaal wie ik wel of niet een hand ging geven. Ze leken er niet allemaal voor open te staan, dus ik ben selectief geweest. Ik heb verschillende gesprekken proberen aan te knopen met de coassistenten, oftewel artsen in opleiding. Daarvan liepen er een stuk of 7 rond. Er zat een hele lieve bij, die had volgens mij het idee dat hij voor ons moest zorgen. Als er een stoel vrij kwam schoof hij op en dan gebaarde hij dat ik op de stoel moest komen zitten. Toen er iemand de bestellingen op kwam nemen voor het ontbijt zorgde hij ervoor dat wij ook lekker te eten kregen. Daarbij stond hij open voor allerlei vragen en sprak hij aardig goed Engels. Zijn specialisme was neurologie, dus elke patiënt die aanwijzing had tot neurologische klachten werd door hem gecontroleerd. Buiten de coassistenten heb ik niet veel mensen gesproken. Als er patiënten binnenkwamen keken wij mee terwijl zij onderzocht werden en achteraf stelde we vragen over de mogelijke diagnose. We werden trouwens nergens voor uitgenodigd, als er ergens een gordijntje dichtging moest je zelf zo brutaal zijn om naar binnen te stappen. Gedurende de dag kwamen er verschillende kinderen binnen die bijna allemaal een infuus kregen of waarbij bloed afgenomen werd. Vreselijk was dat. Het harde geschreeuw en gegil uit angst komt recht in mijn hart binnen. Het is lastig om te zien hoe drie verpleegkundigen een kind in de houtgreep houden om een infuus erin te krijgen. Later kwam een van de mannelijke verpleegkundigen naast me staan, waarbij hij een arm om me heen sloeg en trots naar zijn collega’s keek. Die begonnen daarna te lachen. Hij stond naast me alsof hij aan hen liet zien dat ik een waardige vrouw voor hem zou zijn. Daarna kreeg ik vragen naar me geslingerd zoals ‘’Heb je een vriend?’’, ‘’Hoe oud ben je?’’, ‘’Waar kom je vandaan?’’, ‘’Houd je van kinderen?’’. Ik kon er wel om lachen.