Maandag 1 april

We zijn vandaag onze dag gestart met een ontbijt bij een westers cafeetje. Het ontbijt was toast met jam en een glaasje muntthee. Hier heb ik bijna 6 euro voor betaald. Dit zijn eigenlijk meer westerse prijzen. We hebben tevens een app ontdekt die ''grab'' heet. Daarmee kun je aangeven dat je opgehaald wil worden door een chauffeur. Je kunt je bestemming invoeren en je ziet hoeveel het kost om naar die bestemming te komen. Dit is heel handig, je hoeft niet meer te onderhandelen over de prijs, ze halen je voor de deur op en zetten je voor de deur af. Ideaal! Via de grab taxi zijn we naar een ander winkelcentrum gegaan. Onderweg stopten we voor een

stoplicht, hier stond een jongetje langs de weg, hij probeerde krantjes te verkopen. Hij kwam aan het raam staan en bleef hier even staan, ik kon aan zijn gezicht en ogen zien dat hij doodmoe was. Hij keek bijna scheel van vermoeidheid. De chauffeur wimpelde hem weg, waarna hij zachtjes begon te huilen. Het deed pijn aan mijn hart om zomaar voorbij te rijden.
In het winkelcentrum hebben we even rondgekeken in de winkels en zijn we met een paar mensen op de foto geweest. Ik verbaas me er steeds weer over hoe bijzonder die mensen ons vinden. Mensen maken ongegeneerd foto's en video's, soms ook zonder te vragen. Kindjes kijken tegen ons op en zijn soms zelfs bang voor ons. Maar al met al lachen ze veel naar ons en zijn ze heel vriendelijk.
Vóór het eten bracht Yogi ons naar de telefoonwinkel om Indonesische simkaarten voor ons te kopen. Ik had nu gelukkig goedkoop internet. In de winkel ontmoetten we ook Romee. Een andere Nederlandse student uit Utrecht die voor haar onderzoek in Indonesië is. Yogi nam ons mee naar een eettentje waar al het eten van het menu op tafel werd gezet, je mocht hierbij zelf kiezen wat je at. Je hoefde alleen te betalen wat je had aangeraakt. Daarna nam hij ons mee naar een soort ''jazz festival''. Dit bleken een paar muzikanten onder een afdakje te zijn. Ik moest wel lachen om de eenvoud. Het zou om 7 uur beginnen en om half 10 was de drummer eindelijk aanwezig. Wij hebben gelukkig maar een half uurtje hoeven wachten :) Later kwamen er ook andere Indonesische jongeren kijken, die niet dichterbij durfde te komen. Nadat ik ze erbij riep kwamen ze bij ons zitten, maar nog steeds op een veilige afstand.