Over de afgelopen dagen kan ik best kort en krachtig zijn. Ik heb niet veel anders gezien dan mijn bed en de wc. Ik had heel veel last van krampen, misselijkheid en diarree en kon bijna niks eten. Terwijl mijn groepsgenoten op zondag naar een prachtige waterval gingen in Semarang, lag ik thuis in bed. Op maandag hetzelfde verhaal, ik ben toen thuisgebleven van stage. Op dinsdag voelde ik me nog steeds niet beter, toen begon ik me zorgen te maken. Ik heb Yogi gevraagd om een goede dokter in de buurt. Een kennis van hem kende een dokter die me wel kon ontvangen. Een uurtje later stuurde deze dokter me toch door naar een van de ziekenhuizen in de buurt. Daar werkte een arts op de spoedeisende hulp die me wel kon helpen. Vlak voor we gingen voelde ik me weer heel zwak, dus ik heb mezelf moeten dwingen om in de taxi te stappen. Goed voorbereid ging ik met Anouk op stap. Ik had water bij, voldoende spuugzakje, paspoort, wat te eten enzovoort. Toen we aankwamen konden we de eerste hulp niet direct vinden. Een receptionist stuurde ons op haar beste Engels naar een gebouw een stukje verderop. Hier was gelukkig wel de eerste hulp. Bij binnenkomst ontmoette we al snel de dokter. Die liep eerst met mij naar de balie om mijn paspoort en verzekering te checken. Maarja, mijn verzekering (Menzis) kennen ze daar natuurlijk niet. Na even gebeld te hebben met Yogi was alles goed. Een verpleegkundige deed bij mij de controles terwijl de arts naar mijn buik luisterde. Hij zei ‘’wow it’s very noisy in here’’. Hij vertelde me dat hij me misschien wel gratis medicijnen kon geven. Even later kwam hij terug met een heel pret-paket aan medicatie. Tegen diarree, tegen buikkrampen, tegen maagzuur en antibiotica. Het hele ziekenhuisbezoek en de medicatie waren als gunst van de dokter buiten de boekjes om gegaan. Ik heb hem daarvoor middels een berichtje nog een keer extra bedankt. De volgende ochtend (woensdag) probeerde ik met mijn goede gedrag toch naar stage te gaan. Ik zou samen met Jacintha op de verlosafdeling stage gaan lopen. Waar ik natuurlijk heel erg naar uitkeek. Ik heb in het totaal ongeveer 15 minuten op de afdeling gestaan. Daarvan heb ik 8 minuten op de gang gezeten om de misselijkheid te laten zakken en 2 minuten op het toilet. Daarna besloot ik om weer te gaan. Ik vond het echt heel erg jammer, maar ik was er blijkbaar nog niet klaar voor.