Vandaag liep ik voor het eerst stage op de kinderafdeling. Hier werd ik niet echt heel hartelijk ontvangen. Ik heb wel iedereen een hand gegeven, maar daarna heeft 1,5 uur lang bijna niemand iets tegen ons gezegd. Om 9 uur hadden we afgesproken om met de kinderen te gaan kleuren. We hadden de dag ervoor kleurboeken en kleurpotloden gehaald om de kindjes te vermaken. In het ziekenhuis is bijna geen gelegenheid om te spelen. Ze hangen en liggen de hele dag een beetje in bed of in de speelhoek, die alleen bestaat uit een tafeltje. We waren blij dat we ze een leuke ochtend konden bezorgen. Na alles klaar te hebben gezet kwamen de kinderen al snel kijken. Ze waren behoorlijk verlegen en moesten echt een beetje aangespoord worden om bij ons te komen zitten. Eenmaal aan tafel gingen ze heel ijverig te werk. Er werden koekjes op tafel gezet, maar hier had geen van hen oog voor. Heel geconcentreerd en netjes kleurde ze de kleurplaten in, terwijl ouders trots meekeken. Kinderen die niet aan tafel durfde te zitten kregen van ons wel een sticker op het infuus. Het was wel sneu om te zien dat sommige kinderen zó bang voor ons waren dat ze minstens op 5 meter afstand moesten blijven. De kindjes hebben zich wel ruim twee uur vermaakt. Tijdens het kleuren kwamen ook de verpleegkundigen een beetje los, het was nu wat makkelijker om een gesprek aan te knopen. De rest van de dag heb ik een beetje geprobeerd om de gebruiken op de afdelingen te achterhalen. Zo bestaat de afdeling uit verschillende klassen. De hoogste klasse is Utama en een klas daaronder is VIP. Kinderen in de VIP klasse hebben een eigen kamer met airco, een bank en een badkamer. Ouders moeten hiervoor 480.000 rupiah betalen per dag. Dit is in principe alleen weggelegd voor de rijkere mensen. Verder zijn er nog drie andere klassen. De laagste klasse is 3B hierbij liggen kinderen (en ouders) in een klein bed, met in het totaal 6 patiënten op een kleine kamer, zonder airco. Alles is op elkaar gepropt. Ouders of andere familieleden slapen ergens in een hoekje op de vloer en het ruikt er muf. Er is wel een raam, maar die kan niet open. Eén van de moeders die met haar kind op zo’n kamer lag had ik ontmoet op de eerste hulp. Als ik binnen kwam begon ze al te lachen en te zwaaien. Ze gebaarde naar mij dat ik haar kindje aan moest raken, dit vond ze heel bijzonder.