Vandaag hadden we onze eerste dag op stage. Ik zit helemaal vol van alle indrukken. We waren netjes om 7 uur aanwezig en hebben eigenlijk tot 8 uur niks gedaan. Om half 8 begon het ziekenhuis met een gebed. Daar zijn we bij aanwezig geweest. Het was wel een mooie belevenis. Ze gingen samen Hallelujah zingen in het Indonesisch in een rustig tempo. Daar begonnen ze mee en eindigde ze mee. Daarna kregen we cream bean tea, dat smaakte mierenzoet. Dit heb ik uit beleefdheid heel snel opgedronken. Daarna kregen we een rondleiding op elke afdeling van het ziekenhuis. Het ziekenhuis is niet zo groot, dus dat kon gewoon. Het was erg heet, de afdelingen waren klein en de verpleegkundigen spraken amper Engels. Ze vonden het wel allemaal heel leuk dat we er waren. Wat me het meeste opviel is het gebrek aan privacy. We liepen gewoon ongegeneerd kamers binnen waar mensen zaten te praten of mensen waren opgenomen. Heel bijzonder. Ik vroeg me steeds af of die mensen het niet raar vonden dat er ineens vier blanken in hun kamer stonden. Ook lagen de ouders gewoon bij de kindjes in bed. De bedden stonden allemaal dicht op elkaar. In elke gang zag je wel een man of vrouw half slapend op een stoel hangen of zelfs op de grond. Er is verder geen gelegenheid voor de ouders om bij een kind te logeren. Dus die slapen dan ergens in een hoekje op de vloer. We hebben ons wel goed kunnen oriënteren op welke afdelingen er allemaal zijn en hoe daaraan vormgegeven wordt. Na een tijdje gingen we naar de verlosafdeling, hier stonden er verschillende bedden naast elkaar, vrouwen bevallen dus eigenlijk in een gezamenlijke ruimte, afgezien van een gordijntje. Tijdens de rondleiding werd er een gordijntje dichtgetrokken, achter dit gordijntje vond ook een bevalling plaats. We stonden er gewoon naast te praten. Hier zijn we echt heel verbaasd over geweest.