In de ochtend zouden we door onze docent Nina bij de kerk in onze straat worden opgehaald. Zij zou zelf vervoer regelen voor ons en zou ons voorstellen aan het ziekenhuis. We gingen langs beide ziekenhuizen. Dr Cipto, waar ik met drie andere studenten stage ga lopen en Citarum, waar drie andere studenten stage gaan lopen. Eerst gingen we langs Dr. Cipto. Hier ontmoetten we de hoofdverpleegkundigen van het ziekenhuis. We kregen de gelegenheid om vragen te stellen. Het voelde een beetje ongemakkelijk. De hoofdverpleegkundige die de leiding over ons heeft was een beetje aan het giechelen. Ik denk dat ze het net zo spannend vond als wij. Wat het lastig maakte was tevens de taalbarrière. Ze sprak wel een beetje Engels, maar niet goed. Veel werd vertaald door één van de docenten van de universiteit. Na het bezoek aan het ziekenhuis gingen we naar een opvang voor kinderen met kanker. Het was een opvang genaamd Ykaki. Het lag dicht bij het ziekenhuis waar de kinderen behandeld werden. De opvang bevatte slaapkamers, badkamers, een wasruimte, een keuken en een soort schooltje. Moeders en kinderen krijgen hier les over voeding en bijvoorbeeld infectiepreventie. Moeders en kinderen komen van ver, om hier vervolgens gedurende de behandeling van het kind te wonen. Het concept was prachtig maar ik kan me niet voorstellen dat je het daar lang vol kunt houden. Moeders sliepen met hun kind in één bed in een kamer waar nog twee of drie andere moeders met hun kind lagen. De bedden stonden dicht op elkaar dus je lag bijna bij elkaar in bed. Een van de moeders die we spraken vertelde dat ze al een jaar in het verblijf woonde. Ze woonde eigenlijk in Borneo, waar haar man nu nog steeds woont. Haar man had ze in het afgelopen jaar maar één keer gezien. Bij haar man woonde ook haar andere kindje die ze dus ook maar één keer heeft gezien in dit jaar. Zeer schrijnend allemaal. Na het uitstapje trakteerde onze docent ons op een lunch. Waar een vriendelijk poesje rondliep. Ik heb haar de naam Lola gegeven en heb haar stukjes van mijn kippenballetje gevoerd... stiekem. Het uitstapje naar het volgende ziekenhuis was kort maar krachtig. De verpleegkundige die de studenten ging begeleiden was vriendelijk, maar kort van stof. Voor we het wisten stonden we weer buiten. In de avond hebben we gegeten in de foodmarket van de mall. Ik moet zeggen dat ik vandaag voor het eerst echt lekker heb gegeten sinds ik hier ben.