Ik zit al sinds vannacht aan de diarree. Ik voel me beroerd en moet om de haverklap naar de wc. We hebben een busrit van zes uur voor de boeg en ik zie er onwijs tegenop.

Wanneer we worden opgehaald bij de guesthouse, zakt me de moed in de schoenen. De tuktuk zit bómvol met mensen en backpacks. Hoe gaan we hier nog bij passen?! We eindigen uiteindelijk met elf man in één tuktuk, plus bagage. Elke keer wanneer de chauffeur optrekt wordt er een mooie wheely gemaakt. Het is zo ontzettend idioot allemaal, dat we er wel om kunnen lachen. We komen heelhuids, en een ervaring rijker, aan bij de bushalte.
We krijgen een minivan aangewezen en omdat ik me niet lekker voel, wil ik een plek aan het raam. Je weet maar nooit. Hierdoor heb ik helaas één van de slechtste stoelen. Ik moet constant verzitten doordat de zitting naar rechts helt en na een half uur doet m’n reet al enorm zeer. Ik tel de minuten af. Honger heb ik ook niet, ondanks dat ik nog helemaal niks op heb. Bij de lunchstop ga ik voor een verfrissend ijsje. Ik moet even helemaal niks hebben van warm eten, laat staan rijst of noodles. De volgende stop die we maken is hoog in de bergen en het uitzicht is prachtig. Het lukt me alleen niet ervan te genieten. We gaan vervolgen de weg over haarspeldbochten en slechte wegen en mijn gesteldheid wordt er niet beter op.

Wanneer we éindelijk in Vang Vieng aankomen, moeten we een hostel zoeken. Gelukkig duurt dit niet al te lang en kan ik snel genieten van een fruitshake; iets waar ik al de hele dag naar smacht. Daarna installeer ik me in de lobby waar schijnbaar de hele dag door afleveringen van Friends wordt afgespeeld. Heerlijk!
Jantine, een Nederlands meisje, dat ik in Luang Prabang had ontmoet, komt bij me zitten. Zij reist eigenlijk samen met een vriendin die ze online had ontmoet, omdat ze een reisgenootje zocht. Dat reisgenootje is naar Cambodja vertrokken om iemand op te zoeken en daardoor reist Jantine nu een poosje alleen. Zij voelt zich nu hoe ik mij voelde in Bangkok; alleen, en niet wetende hoe je mensen moet ontmoeten. Daarbij is haar Engels ook niet fantastisch. Ik snap haar volkomen en zeg haar dat ze welkom is zich bij ons groepje te voegen. Vanavond ben ik alleen niet zo gezellig en ik ga dan ook vroeg naar bed. Hopelijk voel ik me morgen beter.