Gisterochtend las ik over de aanslagen in Parijs de vorige dag. Ik was toen te druk om er echt bij stil te kunnen staan. Die tijd heb ik vandaag wel. Het regent en onze plannen voor vandaag gaan niet door. Ik neem mezelf voor de hele dag in de lobby Friends te kijken en een kaartje naar Papi en Mamie te sturen. Gewoon even helemaal niks. Echter ga je ontzettend veel nadenken hier als je niks te doen hebt, meer dan thuis.
Ik kijk op mijn Facebook en ik zie de honderden aangepaste profielfoto’s voor Parijs. Het doet me opeens enorm veel en ik weet niet waar het vandaan komt. Het komt opeens zo ontzettend dichtbij en ik ben dan zo ver weg. Ook lees ik een stukje over een broertje van Tess en ik lijk een verhaaltje te lezen over mijn eigen hondje. Alles bij elkaar mondt uit in een huilbui. Ik wil m’n moeder vasthouden, Tess knuffelen, bij Sander zijn, mijn vrienden om me heen hebben. Ik probeer me in te houden, maar al gauw vallen de tranen op bij Jantine, die bij me is komen zitten. Toch wel fijn om dan iemand bij je te hebben, die ook de ups en downs van een reis meemaakt en niet oordeelt.

Gelukkig krijg ik ontzettend goede adviezen van Laurence, die ik maar één keer heb mogen ontmoeten en ondertussen toch wel een vriend mag noemen, en ik was voorbereid op deze momenten zodat ik niet het eerste het beste ticket naar huis boek. Alles wat je denkt en voelt komt net even wat harder aan als je alleen bent en zo ver van huis.