Temple-Run

De busrit van Krabi naar Bangkok valt tegen. Omdat de goede plekken allemaal bezet zijn, krijg ik een stoel aangewezen die ik niet achterover kan klappen. Slapen gaat me dus niet zo goed af. Gelukkig geldt dit ook voor Sylvain, de Fransman die naast me zit. Het is een ontzettend enthousiaste man, die net terug is van anderhalf jaar Australië. Hij laat me foto’s zien, vertelt me verhalen en mijn gedachte gaan naar dat deel van mijn reis. Wauw, wat ga ik nog veel mooie dingen zien…

Aangekomen in Bangkok moet ik nog een taxi pakken naar het centraal station om de trein naar Ayutthaya te pakken. Ik ben de enige blanke en ik heb werkelijk geen idee bij welke halte ik uit moet stappen. Gelukkig krijg hier ik wat hulp bij van een Thais vrouwtje. Vanaf het station moet ik nog een eindje lopen naar het hostel. Na vijf keer verkeerd lopen (ik word van het kastje naar de muur gestuurd) kom ik eindelijk aan. Het hostel is twee weken terug pas geopend en het ziet er leuk uit!
Het is pas 09:30 als ik er aankom, maar ik besluit wakker te blijven om iets te gaan doen om zo niet mijn ritme te verstoren. Ayutthaya (de hoofdstad van Thailand van 1350 tot 1767) staat bekend om de vele tempels die er bij elkaar te vinden zijn en ik wil er zoveel mogelijk zien. Grappig is wel dat wanneer je hier vraagt of iets ver is, ze antwoorden in de prijzen van een tuktuk in plaats van kilometers of minuten. Het zou me vijftig Baht kosten. Ik besluit eerst ergens een goed ontbijt te halen en ga uiteindelijk lopend. De Thai zijn harde werkers, maar van lopen houden ze niet. Het zal wel met de hitte te maken hebben in combinatie met het verkleuren in de zon (huidskleur is status gerelateerd). Verkleuren staat bij mij wel op de planning, dus lopen lijkt me prima. Daarbij zal ik de komende maanden niet sporten, dus om op die manier aan beweging te komen is misschien wel slim. En het blijkt ook maar vijftien minuten te zijn naar de eerste tempel.

Uiteindelijk ben ik vijf uur non-stop aan het lopen. Ik ben alleen en eigenlijk geniet ik er wel van. Ik neem de tijd om alles in me op te nemen en loop in een rustig tempo langs tempels, parken, kraampjes, olifanten, noem maar op. De bekendste tempel is Wat Phra Mahathat. Hier bevindt zich het “afgehakte” hoofd van een Buddha, dat met de jaren verstrengeld is geraakt tussen de wortels van een grote boom. Wauw. Ook bezoek ik de zeventien meter hoge bronzen Buddha in de tempel Wihaan Phra Mongkhon Bophit. De rest van de tempels zijn grotendeels ruïnes, waarvan de namen het minst interessant zijn.

Er zijn twee momenten waarop ik mijn tranen in bedwang moet houden. Het zijn dingen die hier "normaal" zijn, maar wat ik thuis gelukkig nooit te zien zal krijgen.
Een dode hond langs de kant van de weg. Elke puppy lijkt een eigenaar te hebben; dit lijkt niet te gelden voor oudere honden. Ik hou m'n tranen in bedwang.
Een rij olifanten die één lange straat op en af gaat met mensen op de rug. Het is letterlijk 'aan de lopende band werk'. Daar waar de mensen op kunnen stappen staan lange rijen, wordt er luide muziek gedraaid en schreeuwt er iemand continue door een microfoon. Waar de olifanten verder verblijven is me onduidelijk, maar het kan nooit positief zijn. Heel anders dan mijn ervaring in Indonesië, arme beestjes...

Op de terugweg naar het hostel ontmoet ik Julie uit Duitsland! Een rustig meisje, maar ontzettend aardig. Ze stelt voor om samen te eten; de vorige avond had ze een goedkope markt ontdekt met heerlijk eten. Doen we! Stephanie uit de USA gaat ook mee. We sluiten de avond gezellig met z’n drieën af.

Ik wil niet op de feiten vooruit lopen, maar ik denk dat ik de grootste shock nu wel gehad heb. Ik voel me goed, ontmoet langzaamaan steeds meer mensen en voel me al meer op m’n plek. Dat ik tegenwoordig in slaapzalen slaap, maakt al beduidend meer verschil. Je kunt je kamergenoten moeilijk dagenlang negeren als je dat zou willen.