Tubing

Ik heb veertien uur geslapen en voel me al stukken beter. Ik eet m’n ontbijt met een aantal Norrit pillen, want vandaag gaan we tuben en ongelukjes zijn niet welkom.

We komen om 13:00 aan bij de ‘tubing-receptie’ om te betalen en worden vervolgens met de banden in een tuktuk afgezet bij het beginpunt. Ik ben dolenthousiast! Er zullen maar drie barretjes open zijn. Voorgaande jaren waren dit er stukken meer, maar de combinatie van ladderzatte mensen en glijbanen, slingertouwen en springplanken hebben tot meerdere doden geleid. Ze bestaan nog wel allemaal, en de drie open barretjes wisselen zich elke dag af.

De eerste bar heeft een groot modderbad met een volleybalnet. Niemand wil met mij vies worden, dus we spelen maar een partijtje bierpong (met water, we willen niet meteen dronken worden!). Bierpong is schijnbaar niet mijn ding, dat verdomde balletje gaat nooit waar ik ‘m wil hebben. Het is heerlijk zonnig en we hebben ontzettend veel lol. Echter kunnen we niet te lang blijven hangen; wanneer je de band voor 18:00 terugbrengt, krijg je je borg terug. Op naar de tweede bar! Deze is minder speciaal, geen gekkigheden. Je kunt op vlonders zitten bij het water of aan een tafeltje staan. We doen een klein drankspelletje waarbij iedereen een scheut van z’n drankje in een glas moet gieten voor een overheerlijke (ahum) cocktail. Vervolgens moet iedereen één vinger op het glas plaatsen. Om de beurt wordt er vanaf drie afgeteld en dan een nummer geroepen: “three, two, one, FIVE!” Op hetzelfde moment moet iedereen voor zich beslissen de vinger op het glas te houden of juist weg te trekken. Komt het aantal vingers dat nog op het glas zit overeen met het geroepen nummer, dan speelt diegene niet meer mee, totdat er uiteindelijk één iemand overblijft en het glas leeg moet drinken! Kinderachtig, maar wat hebben we een lol. Wanneer we bij de derde bar aankomen hoor ik Elyse al in de verte roepen: “Claire! There are puppies here!” Als je wilt dat ik snel ben, is dat de manier. Eerst dus even een flinke puppyknuffelsessie en dan wat dansjes wagen! Ik ben al ietsjes aangeschoten nu. We spelen een potje pool en dansen de Macarena. Een waanzinnige dag. En op het hoogtepunt terug naar huis.

Ze hebben het allemaal wel doordacht, want het is ontzettend lastig om voor 18:00 de band weer in te leveren. Bij de bar zeggen ze dat de laatste tocht ongeveer een half uurtje is, maar wij zitten ruim een uur op de band en leveren ‘m drie minuten voor tijd in. De meeste mensen krijgen duidelijk hun borg niet terug op die manier. Het zijn slimme oplichters. Onderweg zien we nog iemand zwemmen; zijn band heeft het niet overleefd.

We frissen ons allemaal op en gaan dan snel op zoek naar eten, we moeten weer even nuchter worden. Ik merk meteen dat Elyse gehuild heeft en er heerst een gespannen sfeer.
Na het eten gaan we richting Sakura-bar. Voor deze bar werd promotie gemaakt tijdens het tuben, en iedereen schijnt zich daar te bevinden in de

avonduurtjes. Ik ben de enige die nog in een vrolijke bui schijnt te zijn en heb zin om te dansen. Ik ben gek op dansen. Kurt haakt al heel snel af, Elyse blijft nog wel. Een ruzie met Kurt was de reden van de spanning. Jammer dat het de toon heeft gezet voor vanavond. Ik merk dat niemand er echt zin in heeft en dat maakt het voor mij ook niet leuker. Erg vind ik het niet; iedereen heeft z’n slechte momenten en ik kan het niemand kwalijk nemen. Daarbij is de drank ook echt niet binnen te houden. BAH.