Slowboat tot Pakbeng

Omdat ik gister door de Gibbon Experience te laat was om nog een kaartje te halen voor de slowboat, moet ik vandaag vroeg opstaan om er om 08:00 één te kunnen scoren voordat de boot vol zit. Ik doe m’n best om Bärbel en Saufi niet wakker te maken, dat doe ik wel als ik terug kom. We moeten om 09:30 aanwezig zijn bij de boot, om 11:00 zal ie vertrekken.
We verzamelen met z’n allen bij het hostel en gooien er dan een goed ontbijt in. We zijn er klaar voor! De bootrit zal maar liefst zes uur duren.

Omdat we er zo vroeg bij zijn, hebben we uiteindelijk de beste plekken in de boot. Genoeg beenruimte en we kunnen elkaar allemaal aankijken en verstaan. We doden de tijd door potjes yahtzee te spelen (heb ik er toch goed aan gedaan dat domme spel mee te nemen!), Kurt speelt wat op z’n gitaar, we zingen wat liedjes, slapen en drinken bier. Daar waar de rest van de boot het allemaal verschrikkelijk lang vindt duren en loopt te klagen, hebben wij het eigenlijk best wel leuk en zijn we in een mum van tijd in Pak Beng! Dit is onze tussenstop voordat we morgenochtend verder gaan naar Luang Prabang.
Er staan mensen aan de kade ons op te wachten op ons hun guesthouse aan te bieden, het gaat allemaal heel gemakkelijk. “How much? Can we see the room first?” Verhalen over bedbugs doen nogal de ronde hier, dus altijd even checken van tevoren! Het is erg basic, maar prima. Ik heb ondertussen lage standaarden, dus ben al snel blij. Een hard bed en schimmel op de muur doen me niet zoveel, als ik maar kan slapen en het goedkoop is. Dat is dus geregeld. Dit keer gewoon drie losse bedden!

Het is ondertussen al enige tijd donker en de sterren zien er waanzinnig uit. Na het eten, te duur Indiaas voedsel, pakken we onze camera’s, zoeken we een donker plekje op aan het water en schieten we wat foto’s. Ik leen het statief van Kurt en ben niet ontevreden over mijn foto’s van de mooie sterrenhemel. Wanneer mijn batterij het begeeft, ga ik op de grond liggen om er gewoon van te genieten. Ik ben in Laos, lig in mijn zomertenue op de grond, en laat de vallende sterren aan me voorbij gaan; het is toch ongelofelijk. “Sander had hier moeten zijn”, denk ik bij mezelf. De laatste keer dat wij naar de sterren probeerde te kijken, was het koud en zagen we er weinig, laat staan vallende. Na een paar minuten gaven we het toen op. Ik word toch lichtelijk emotioneel… Als ik besluit eerder weg te gaan om hem te skypen, wordt dat ook duidelijk. Het is gewoon gek om niemand, maar dan ook niemand, om je heen te hebben die je volledig kent, die je begrijpt, die jouw taal spreekt. Het is hier fantastisch, en de mensen die ik nu om me heen heb zijn geweldig, maar het is gewoon zo anders dan thuis en dat is nog steeds wennen. Ik kan niet wachten op een mooie sterrenhemel in Nieuw-Zeeland, met Sander om tegen aan te leunen.