Het is redelijk vroeg wanneer Michael en ik het hostel verlaten en een tuktuk aanhouden om ons naar het busstation te brengen. Michael pakt de bus naar Sukhothai en ik naar Chiang Rai. Er zijn nog twee anderen die de bus moeten hebben, waaronder Lucy, een Engelse. Ook zij gaat naar Chiang Rai en meteen heb ik weer een reismaatje!

Michael en ik nemen hier afscheid van elkaar. Het was super om voor het eerst iemand te hebben die met me meereist en niet met één dag al weg is. Het was leuk om even een maatje te hebben, maar ik verheug me er ook op weer nieuwe mensen te ontmoeten. Ook leer je iemand beter kennen na een paar dagen en kunnen minder leuke trekjes je gaan irriteren...

We moeten nog twee uur wachten voordat de bus komt. Lucy en ik slagen er prima in die tijd vol te kletsen. Grappig feitje: in Nederland zul je als eerste naar iemands naam vragen om die vervolgens te vergeten. Hier vraag je naar iemands reisplannen om ze vervolgens weer te vergeten. Een naam vraag je misschien uren later pas omdat het opeens in je opkomt dat je die nog niet weet. Lucy’s naam kreeg ik pas in de bus te horen.

Wanneer ze me vraagt in welk hostel ik zal verblijven, schiet ze in de lach. We zitten in dezelfde! Toevallig. Na een paar uur komen we aan in Chiang Rai. Lucy heeft hier al eerder een paar dagen doorgebracht en weet precies waar we goed kunnen eten. Zo brengen we de avond met z’n tweetjes door. In dit geval vind ik het jammer dat zij morgenochtend naar Bangkok vliegt en ik haar niet meer zie. Een ‘instant click’ zoals deze heb je niet met iedereen. Dit geldt bijvoorbeeld voor de Canadese Blake, die ik in het hostel leer kennen samen met de Engelse Himesh (van Indiase komaf). Blake blowt elke dag, hij heeft het nodig, naar eigen zeggen. Zo ziet hij er ook uit. Het is een vreemde vogel, maar niet onaardig. Wanneer hij en Himesh bier gaan halen, nemen ze ook een flesje mee voor mij. Ik krijg ‘m ongeopend in m’n handen gedrukt. Hmm… De twijfel slaat toe, ik weet niet helemaal of ik het vertrouw. Die Blake is namelijk wel echt een rare en dit wantrouwen wordt groter wanneer hij me een verhaal wil vertellen. Hij twijfelt, want hij is bang dat ik hem voor gek zal verklaren.

Hij kijkt me met grote ogen aan. Elke keer als hij zijn zin wil beginnen, wijst ie me aan. Elke keer als ie z’n woorden weer inslikt, trekt hij ook zijn wijsvinger weer terug. Hij hakkelt, alsof hij niet weet hoe hij moet beginnen en hij eeuwig op zoek blijft naar worden. Alleen de manier waarop hij me aankijkt, bezorgd me kippenvel. Dan zegt hij tegen me: “I can astro travel”. Sorry, wat? In zijn slaap kan hij uit zijn lichaam treden, hij kan zichzelf dan in bed zien liggen en de trap aflopen om, bij wijze van, zijn vader ontbijt te zien maken. Die vent is gek. Ik besluit m’n bier te laten staan. Ik ga naar bed en hoop niet dat ie vanavond gaat ‘astro travelen’ om vervolgens aan mijn bed te staan.