Ik slaap wederom slecht in de bus. Om budgettaire redenen heb ik gekozen voor de goedkoopste bus, wat inhoudt dat er geen wc’s aanwezig zijn en de bus meerdere stops maakt. De chauffeur schreeuwt bij elke stop iets Thais door zijn microfoontje en dat weerhoudt me ervan lekker door te kunnen slapen. Uiteindelijk kom ik om 07:30 aan in Chiang Mai. Ik deel een tuktuk met twee Franse jongens, die op dezelfde bus zaten, naar het hostel. Helaas is check-in pas om 14:30, dus meteen mijn bed inkruipen is er niet bij.

Echter ben ik niet de enige. Een Engelse is in slaap gevallen op de bank in de lobby en ook een Nederlandse meid zit te wachten op de check-in. Wel mogen we gebruik maken van de douche. Na een fikse opfrisbeurt gaan we met z’n drieën ergens ontbijten. Een heel gezellig clubje zo met z’n drietjes! Een pedicure volgt, we doen nog een drankje en dan kunnen we eindelijk inchecken. Ook dit hostel ziet er piekfijn uit. Ik wacht nog steeds op een walgelijke badkamer of beestjes in m’n bed, maar tot nu toe zoek ik de goede plekjes uit.

Charlotte, de Nederlandse, en ik besluiten meteen een dutje te gaan doen. Helaas duurt dit niet langer dan een uur. We worden meerdere malen verstoord door het openen van de deur, het aandoen van de lamp en verschillende panische stemmen. “We paid for that room, we want that room!” Drie meiden gaan flink in discussie met twee Thaise werknemers van het hostel. Er is iets misgegaan met de verdeling van de gasten over de kamers en dit wordt totaal niet gewaardeerd. Het is moeilijk naar te luisteren; de twee werknemers zijn namelijk totaal niet bekwaam in het runnen van het hostel, maar ze zijn zó aardig! Je ziet de paniek in hun ogen. Engels spreken ze ook niet zo goed, dus de hele discussie is niet om aan te zien. Hopelijk komen ze snel tot een oplossing. Ik heb al uur in m’n bed lopen stinken, dus ik ga hier in ieder geval niet meer weg.

Charlotte en ik gaan samen wat eten en willen het eigenlijk niet te laat maken, we hebben allebei een korte nacht gehad. We drinken nog een biertje voor het hostel en dan komt Michael, onze Engelse kamergenoot, bij ons zitten. En dan Will, en Ocean, en Pavel, en ga zo maar door. We doen nog wat kaartspelletjes en de tijd vliegt opeens voorbij. Wat is dit leuk, zeg!

Ocean had vanochtend al een trip geregeld om naar een mooi olifantenpark te gaan morgen en vraagt of we mee gaan. Na mijn grondige check (het verhaal achter het park, hoe worden ze behandeld en wat gaan we precies doen) halen ook Charlotte, Michael en ik een ticket. We mogen ze voeren, met ze zwemmen, met ze lopen, ze aanraken en daar blijft het bij. Geen mannetje op hun hoofden met een pikhouweel. Dit zijn olifanten die juist uit dat leventje zijn onttrokken en die hier nu eindelijk gewoon van hun leventje kunnen genieten. Lijkt me heel mooi.