Almsceremony & Pak Ou Cave

De wekker gaat om 05:00. Ik kleed me aan, zet m’n bril op en loop naar buiten. Kurt en Elyse staan al te wachten. Wanneer iedereen klaar is, lopen we naar de straat. Elke dag om 05:30 lopen monniken de straten af om donaties in de vorm van voedsel in ontvangst te nemen en dit wil ik heel graag een keer bijwonen.

De route die de monniken afleggen gaat langs de straat van de guesthouse, dus we hoeven niet ver te lopen. Er zit een oud vrouwtje op een krukje te wachten op de stoep met een rijstmand. Wij hebben geen idee wat we moeten verwachten. Er is ons verteld dat het ongeveer vijftig monniken zullen zijn en hebben op advies van een verkoopster maar wat koeken gekocht om te doneren. Wij willen niet de asociale toerist uithangen die alleen maar foto’s maakt en er niets voor terug geeft. Bärbel en Kurt zitten klaar met de koeken terwijl Saufi en ik onze camera’s gereed houden. Binnen vijf minuten zien we de eerste monniken al aankomen. Ze dragen manden met zich mee waar we de donaties in deponeren. Ze mogen niets

rechtstreeks aannemen. Het duurt misschien maar zo’n vijftien minuten, dus ik schiet erop los. Het oude vrouwtje geeft elke monnik een handjevol plakrijst, het is een prachtig gezicht. Het was kort, maar krachtig. Na afloop kruipen wij ons bed weer in.

Wanneer we allemaal weer fit zijn, ontbijten we weer flink. We hebben de hele dag nog voor ons en we willen we een tuktuk regelen om alsnog naar de Pak Ou Cave te gaan, die we de vorige keer door het slechte weer hebben moeten missen. Een tuktuk is heel snel geregeld en we proberen het nogmaals! Wanneer we op dezelfde weg aankomen als de vorige keer, snappen we waarom we toen niet verder zijn gegaan. Het is nu droog, maar het blijft een smalle zandweg vol hobbels, gaten en stenen. De tuktuk zwaait alle kanten op, prettig is anders, maar we zijn het ondertussen allemaal wel gewend.

Om bij de grot te komen, moeten we nog een bootje pakken. De grot staat bekend om de duizenden buddhabeelden die er te vinden zijn, achtergelaten door de lokale bevolking sinds honderden jaren. Het is een heilige plek geworden. De meeste beelden zijn kapot gegaan in de loop van de tijd, bedekt door stof en spinnenwebben, maar ook nieuwe beelden zijn er te zien. Een tempel in een grot, wanneer ga ik dit nog eens zien. Heel speciaal.

Bij thuiskomst gaan we wederom de markt op om te eten. Wanneer we weer naar de guesthouse lopen, begint het te regenen. En niet zo’n beetje ook. Wanneer er geen eind aan blijkt te komen, besluiten we om niet meer weg te gaan. Het is Saufi z’n laatste avond en dus moeten we nog een potje yahtzee spelen. Ons clubje van vijf is inmiddels al omgedoopt tot “Yahtzee-5”. Saufi had twee maanden geleden eigenlijk al in China moeten zitten en heeft besloten daar morgen heen te gaan en ons te verlaten. Dit is de eerste keer dat ik oprecht iemand ga missen. Gelukkig is er een whatsapp-groep aangemaakt en we houden met z’n allen contact.
Hij belooft ons wakker te maken als hij om 05:00 wordt opgepikt om naar de bus te gaan. Kurt, Elyse, Bärbel en ik moeten om 08:30 de bus hebben naar Vang Vieng, de volgende bestemming!