Ukrainian Airlines blijkt zo slecht nog niet; ik kom heelhuids en met een volle maag aan in Bangkok! Ook heb ik onderweg kennis gemaakt met Katja, een Zwitserse. Bij aankomst geeft zij aan meteen naar de Vietnamese ambassade te willen om een visum aan te vragen, dan heeft ze dat achter de rug. Dit klink ook mij fantastisch in de oren! Bepakt en bezakt in de hitte komen we daar uiteindelijk aan, blijkt het de komende twee uur gesloten. Shit! Ik stel voor om die tijd in de buurt te doden, we zijn nu toch al tijd kwijt en dan kan ik mooi nog pasfoto’s laten maken!
Na twee uur kunnen we ‘m dan eindelijk aanvragen. “You can pick up Monday”. Eeuh, pick up Monday?! Ik zit hier maar tot zaterdag! Maar wanneer ik de man vraag of het ook sneller kan blijft het antwoord maandag. Ik baal als een stekker aangezien ik voor mezelf drie weken heb gepland voor Thailand en dit brengt het wel ietwat in gevaar. Een andere keus is er helaas niet meer.

Ik ben kapot nu. Het is bloedheet, benauwd, ik heb een backpack op m’n rug en een rugzak op m’n buik. M’n hele lichaam zweet. Ja echt, m’n hele lichaam, het is mogelijk. Ik besluit een taxi naar het hostel te pakken. Het is een bijzondere rit. Halverwege komt het in me op dat hier links gereden moet worden. Oja! Er wordt veel te hard gereden, inhalen kan ten alle tijden, scooters duiken uit het niets op. Daarbij heeft mijn chauffeur ook een spasme. Zijn handen gaan tijdens het rijden alle kanten op waarbij hij met zijn wijs- en middelvinger over zijn duim wrijft alsof hij aan knopjes aan het draaien is, zowel links als rechts. Ik besluit het maar te negeren. “You are good driver!”

Aangekomen in het hostel neem ik een lekkere koude douche en laat ik iedereen van thuis weten dat ik veilig ben aangekomen. Ik zit in de lobby en ik kijk om me heen. Ik zie niemand die alleen is, behalve een jongen die extreem gefocust achter zijn laptop zit. Ben ik hier echt de enige? Hoe moet ik in hemelsnaam vrienden maken?! Ik heb geen idee wat ik nu moet doen en een licht gevoel van eenzaamheid komt bij me naar binnen. Ditzelfde gevoel blijft hangen wanneer ik in m’n eentje aan het eten ben en wanneer ik in m’n eentje een biertje drink op een terras. In gedachte lig ik straks om 20:00 al op bed.
Maar toen was daar Joseph, een Canadees. “Can I come sit with you?” Yes, of course!” We hebben meteen een leuke klik en we proosten dit met een schorpioen. Agh, heb ik dat ook weer gehad! We drinken nog wat en besluiten dan naar Kao San Road te lopen (de feeststraat). Om 02:00 kruip ik m’n bed in.