Ik slaap uit. Gelukkig heeft iedereen hetzelfde idee. Er staat niks op de planning vandaag, dus we hebben geen haast. We gaan vandaag Luang Prabang te voet verkennen, in alle rust. Ooit is Laos in handen geweest van Frankrijk en dit zie je vooral terug in straatnamen, bakkerijtjes en bistrootjes. Een heerlijke baguette met Brie gaat er bij mij wel in vandaag!

Het beklimmen van Mount Phousi, een heuvel met een tempel, is een must voor Luang Prabang. Wanneer we de eerste treden beklimmen, zien we een vrouwtje dat kooitjes verkoopt. Leg je vingertoppen op elkaar en bol dan je handen, dat is ongeveer het formaat. Elk kooitje bevat twee vogeltjes. Ze worden verkocht als offertjes en kosten 30.000Kip (iets meer dan E3,-). Ontzettend zielig. Één kooitje bevat zelfs een dode. Worden ze gedood of vrijgelaten? Ik heb geen idee. Met handen en voeten probeer ik hier achter te komen. Ik wapper met m’n armen en handen als een vogel en haal vervolgens m’n vinger langs de keel: “free or dead?” Het is de bedoeling ze vrij te laten. Ik koop een kooitje, want deze beestjes horen vrij te zijn en dit is gewoon verachtelijk. Achteraf ben ik juist de bron van deze verkoop en kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan.

Wanneer we de tempel bereiken, laten we zo snel mogelijk de vogeltjes vrij en genieten we van het prachtige uitzicht dat de tempel biedt op Laos. Een monnik in training zit op een bankje naar hetzelfde uitzicht te kijken. Hij spreekt ons aan; dat is een primeur! Waar we vandaan komen, wat we hier doen, hij vertelt wat over zichzelf. Hij is 16 en leert al twee jaar om monnik te worden. Verder dan dat komen we niet door zijn gebrekkige Engels. Hij vertelt wel trots dat hij ook Engelse les krijgt en het graag oefent, hij heeft zelfs vandaag Engelse les om 14:00! Wanneer we hem duidelijk maken dat het al 14:05 is, lacht hij zenuwachtig en pakt z’n spullen. Heel aandoenlijk allemaal. Gelukkig heb ik zijn foto.

Ik ben ondertussen al bijna een maand weg. Een hele maand zonder wijn. Ik heb het er niet heel moeilijk mee, maar wanneer ik een bord buiten zie hangen bij een Franse bistro waarop ik “Chardonay” zie staan, móet ik wijn hebben. Ik heb nog nooit zo lang over één glas gedaan en zo intens genoten. Mag ook wel voor die prijs.

De rest van de dag lopen we lekker door de stad, gaan we weer richting markt, eten we wat en eindigen we uiteindelijk in Utopia. Diepgaande gesprekken over de tweede wereldoorlog, Hitler en de kijk van de wereld op deze onderwerpen is het gesprek van vanavond. Het blijft bizar om te zien hoe reizigers elkaar beter leren kennen, waar ze over praten en hoeveel ze elkaar eigenlijk te vertellen hebben. Dit is maar één van de verschillende onderwerpen, maar het kan net zo goed over een bezopen vrijgezellenfeest van een achternicht gaan. Dit is het eerste gezelschap waar ik me oprecht goed bij voel. Ik hoop dat we nog een tijd bij elkaar blijven.