Ik sta vroeg op want rond 10:00 willen we de bus pakken naar Chiang Khong, de grensovergang naar Laos. Wanneer ik aan mijn ontbijt zit, komt Saufi bij me zitten en ook de Duitse Bärbel sluit aan. Het is meteen een leuk groepje, dus ik ben weer heel erg blij dat ik zo gemakkelijk leuke reismaatjes heb gevonden. De busrit duurt twee uur, dus het is fijn als je mensen hebt om leuke gesprekken mee te kunnen voeren. Daarbij ontmoeten we een Canadees koppel in de bus, dat ook op weg naar Laos is: Elyse en Kurt. Het is alleen jammer dat iedereen, behalve ik, meteen de slowboat naar Luang Prabang wilt pakken. Mijn planning is om in Huay Xai de ‘Gibbon Experience’ te gaan doen; ziplinen door de jungle en slapen in een boomhut, lijkt me fantastisch.

Maar eerst nog een tuktuk naar de grensovergang. Saufi heeft bijna voor geen enkel land een 'visumgezeik', hij krijgt er zonder problemen één bij binnenkomst van een ander land (in Azië). Wij zijn jaloers. Echter zijn wij degenen die straks het hardst lachen. Wij mogen in één keer doorlopen, Saufi wordt meegenomen. Er heerst enige twijfel. Wat is er aan de hand? Hoe lang gaat het duren? Dit is alleen het gedeelte van het verlaten van Thailand, we moeten Laos nog binnenkomen. We zien hem de kamer waar hij mee naartoe is genomen uit komen, maar even later gaat hij weer naar binnen. Moeten we wachten, of? Een half uur later komt hij eindelijk terug. Hij heeft dan geen moeilijkheden met het verkrijgen van een visum, maar hij krijgt er bij aankomst niet één van dertig, maar van vijftien dagen. HA! Hij heeft zijn visum met twee weken overschreden en mocht flink wat geld lappen. Wij komen niet meer bij.
We moeten we een bus hebben die ons de grens daadwerkelijk overbrengt en waar we ons visum moeten aanvragen. Gelukkig is het niet te druk en duurt het niet al te lang, ondanks alle horrorverhalen. Mijn visum voor Laos is binnen! Nu alleen nog de laatste Baht omwisselen voor Kip, een tuktuk pakken naar het Huay Xai, een slaapplek zoeken en dan ben ik écht in Laos. In die tuktuk zit een Nederlands koppel, dat ook de Gibbon Experience wil gaan doen. Ik ben dus toch niet de enige.

In Huay Xai eerst zoeken naar een guesthouse (die zijn hier een stuk meer dan hostels) voor ons vijven, maar dat blijkt toch lastig met zo’n aantal. Er zijn vooral veel kamers met een tweepersoonsbed, of met twee eenpersoonsbedden, maar niet met drie. Voor Elyse en Kurt is het zoeken niet zo moeilijk, maar voor Saufi, Bärbel en ik wel. Het is ontzettend warm en na een aantal pogingen staan we op het punt het op te geven. Één guesthouse beschikt echter over een kingsize bed. Daar passen we toch met wel z’n drieën in?! Top!

We installeren ons en dan ga ik op zoek naar het bureau van de Gibbon Experience samen met het Nederlandse koppel. Daar komen we erachter dat we van tevoren hadden moeten boeken, want er is geen enkele plek meer beschikbaar voor de gehele week, laat staan voor morgen. Kut. Één voordeel is wel dat er verder in Huay Xai niets te beleven is, dus dan ga ik morgen toch mee met de rest op de slowboat naar Luang Prabang. Het is toch wel een heel leuk gezelschapje zo. Geluk bij een ongeluk zal ik maar zeggen.

We dineren met z’n allen bij een simpel straatrestaurant en komen er al gauw achter dat het niveau van het Engels hier nog slechter is dan in Thailand. Het blijft af en toe wel frustrerend, al heb ik gelukkig nog geen echte problemen ondervonden behalve dat ik mijn eitje niet krijg zoals ik ‘m wil.
We sluiten af met een biertje en heel veel gelach en dan kruipen Bärbel, Saufi en ik in ons kingsize bed. No worries, Sander, Bärbel ligt in het midden!