Nagkalit-kalit Waterfall

Hanen, kippen en het gegiechel van het hostelpersoneel wekken me om 06:30. Het is warm en ik kan niet meer slapen. Ik besluit maar op te staan en te ontbijten. Een gigantische pannenkoek met maplesyrup, waarvan ik de helft aan de kippetjes voer. Cris stelt voor om Stephanie en mij mee te nemen naar een waterval vandaag, de Nagkalit-kalit waterval. Heimie besluit ook met ons mee te gaan. We gaan vroeg, want Stephanie gaat vandaag terug naar het centrum van El Nido. Ik slaap nog een nacht op de camping en wil vandaag nog even lekker genieten van de rust hier.

We stappen in de trycicle, een rit van een half uur. Dan stoppen we bij een hut waar we onze tocht naar de waterval moeten starten. Er staat niets aangegeven en er lijkt niet echt een duidelijk pad te zijn. Een drietal Filippijnse mannen zit me aan te gapen en ik voel me ongemakkelijk. Op de één of andere manier vertrouw ik het niet. Ik word weer alert. Ben ik zo’n enorme angsthaas of zijn deze gevoelens terecht? Ik besluit het te negeren, ik ben immers met Stephanie, een flinke, zwarte dame. Wanneer ik onderweg even stop op foto’s te maken, loopt de rest door. Wanneer ik weer bij de groep aan wil

sluiten, zie ik aan de zijkant van het pad een man. Een man, die aan z’n lul loopt te trekken. Ik moet even drie keer kijken om het te geloven, maar het is toch echt zo. En de man gaat ongegeneerd door met z’n bezigheden. Ik schrik me rot en trek een sprintje. Ik vraag me af of de man zich schaamt of dat dit de normale gang van zaken is. Dit versterkt mijn angstgevoelens, maar ik blijf ze negeren en hou ze voor me.

We lopen nog een half uur door de bushbush en plassen water. Heimie vermaakt ons met zang en dansjes (lees: kattengejank en slechte vogue moves). Ik ben pas gerust gesteld als ik het geluid van een waterval hoor. En wanneer we er aankomen, is er geen toerist te bekennen. De droom van elke backpacker; een prachtige omgeving zonder dat een horde mensen het verstoort. We nemen foto’s en zwemmen in het koele water.

Heimi en Cris houden een fotoshoot. Stel je het stereotype homo voor, dit zijn er twee van. Ze lachen om alles, of eerder giechelen. Ze denken dat ze eruit zien als Tyra Banks. Zo bewegen ze, zo lopen ze en zo poseren ze ook. En ja, Stephanie en ik doen gezellig mee. “Sexy pose! Angry pose! Vogue pose!” Die foto’s zal ik je besparen. We hebben het in ieder geval heerlijk naar onze zin. Wanneer we klaar zijn met fotograferen, zwemmen, en nog meer fotograferen, gaan we weer terug. Dit was een goed begin van de dag ondanks mijn onterechte twijfels.

Terug bij het hostel, neem ik afscheid van Stephanie (ik zie haar weer terug met Nieuwjaar in Manila) en pak ik m’n spulletje om er een heerlijke stranddag van te maken. Oordoppen, muziek, boek. Heel even ben ik bang dat Cris met me mee wil gaan, maar gelukkig doet hij dat niet. Het zijn leuke “mannen”, maar ook vermoeiend. Ook ben ik juist naar deze plek gekomen om even tot rust te komen. Weg van de drukte van alle backpackers, even helemaal bijkomen. Ik heb zoveel gereisd de afgelopen twee maanden, dat ik even ontzettend moe ben. Ik ben hiervoor vooraf gewaarschuwd, maar heb er niet naar geluisterd en dit is het resultaat. Ik ga in m’n eentje op weg naar het strand. Het gestaar van de mensen ben ik nog steeds niet gewend. Ik lunch in m’n eentje voordat ik in m’n eentje lekker ga liggen in de zon. Alleen. Muziek en een boek. Wat een genot. Dit is een goeie dag.