Kuang Si Falls & Bowling

Één van de dingen die je gezien moet hebben in Luang Prabang zijn de Kuang Si Falls. Van meerdere mensen heb ik begrepen dat het één van de mooiste watervallen is en gezien alle watervalteleurstellingen, móet ik hier naartoe. Er worden overal tuktukritjes aangeboden, voor zowel deze waterval als de Pak Ou Cave, voor één dag, dus die hebben we met z’n allen geboekt.

Het regent. En niet zo’n beetje ook. Maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken! We gaan eerst naar de grot, dus misschien is het wel weer droog als we naar de waterval gaan. Wat we echter niet voorzien hebben is dat de weg naar de grot off road is. We zitten uiteindelijk met z’n negenen in één tuktuk, de motor heeft het duidelijk zwaar en de achterkant slipt heen en weer. De chauffeur vraagt ons zelfs twee keer uit te stappen om een heuvel op te kunnen komen.

We rijden al een hele tijd op deze weg wanneer we een stilstaande bus tegenkomen vol met Chinezen. Hij zit vast in de modder en met takken is er een pad gecreëerd om ‘m los te krijgen. Als dit niet lukt wordt er wild naar ons gebaard en geschreeuwd dat we weg moeten. Ik negeer het; wie denk je wel niet dat je bent?! Wanneer ik de motor van de bus hoge toeren hoor maken, het geschreeuw en gebaar harder wordt, maak ik dat ik weg kom. De bus komt met volle snelheid op ons af, slipt alle kanten op en is eindelijk weer vrij. De Chinezen lachen zich kapot. Wij waren op tijd weg, dus we lachen mee.
Dit is het moment waarop onze chauffeur duidelijk maakt dat we het niet gaan redden tot de grot. Het is te modderig en te gevaarlijk en daarbij zouden we er nog een eeuwigheid over doen. We gaan door naar de waterval. We delen de bus met twee vreemde Belgen, die meteen beginnen te klagen. Zij doen deze tour speciaal voor de grot en juist niet voor de waterval. Wij willen juist zo lang mogelijk bij de waterval blijven om zoveel mogelijk uit de dag te kunnen halen, daar hebben we immers voor betaald. Het duurt nog een eeuwigheid voordat we er eindelijk aankomen. Onderweg zwaaien en schreeuwen kinderen naar ons, een heel leuk gezicht. Jammer van de regen, die nog steeds niet is opgehouden.

Eenmaal bij de waterval kijken we onze ogen uit. Er zijn verschillende niveaus die verschillen van hoogte. Bij de meeste niveaus kan gezwommen worden, al ziet niemand dat zitten, behalve ik. We lopen elk niveau af totdat we bij de grootste en hoogste uitkomen. Zou je helemaal naar de top kunnen? We zoeken het uit en het kan! We beginnen de klim en komen er al snel achter dat de meeste gedeeltes al kruipend en klimmend afgelegd moeten worden. Degenen met slippers aan haken af, ik ga door. Het is best een heftige klim, maar ik ben een doorzetter! Ik ben meer bang voor de afdaling, maar daar denk ik nu gewoon niet over na. Wanneer we boven aankomen, heerst er een prachtige stilte. Er klettert hier geen water naar beneden, ik sta aan het begin van de waterval tussen verschillende ‘meertjes’. Het

uitzicht is prachtig en ik ben blij dat ik de klim gemaakt heb.

De afdaling is hier en daar inderdaad wat lastig. Echter gaan we via een andere weg naar beneden, en deze heeft een trap. Lekker dan, als we dat eerder hadden geweten. Mijn handen zitten onder de modder en ik zit onder het zweet. Stiekem vind ik mezelf wel stoer. Beneden wacht de rest van groep ons op. Ik wil nog steeds zwemmen ondanks de regen. Ik ben verdorie bij een prachtige waterval! Bikini aan en gaan. De rest doet een beetje pootje baden.
Die fishspa behandelingen? Die vissen zwemmen hier in het water, maar dan zijn ze een stuk groter. Iedereen laat hun voeten ‘verzorgen’ terwijl ik als een idioot blijf bewegen om ze maar weg te houden. Het water is niet helder en je kunt de vissen niet zien. Ik wil niets aan mijn voeten hebben knabbelen als ik het niet kan zien. Als iedereen tevreden is met de voetjes en ik ben omgekleed, gaan we lunchen en

dan weer terug naar de guesthouse.

Het is ondertussen al laat. We gaan terug naar de markt om goedkoop te kunnen eten en gaan weer naar Utopia om een drankje te doen. Alles sluit hier rond 23:00 en het enige dat dan nog open is, is een bowlingbaan. Ja, een bowlingbaan. Om de drukte voor te zijn, pakken we voor sluitingstijd een tuktuk (mijn onderhandelingscapaciteiten zijn ondertussen trouwens fenomenaal geworden, het blijft een leuk spelletje). Wanneer we daar aankomen, is het niets van wat ik me voorstelde. Het is een enorme zaal met ontzettend veel banen, je wordt bijna verblind door de tl-lichten en iedereen is daadwerkelijk aan het bowlen. Dit is zó raar!
We spelen twee flinke potjes. Ik kan er geen zak van. Gelukkig ben ik heel goed in het aanmoedigen van anderen, vooral met wat biertjes op. Het zal me niks verbazen als ik morgen opsta met mijn oude vertrouwde Ma Flodder stem. Bij thuiskomst wordt er nog twee keer boos aangeklopt door de receptionist (ja, die slaapt elke nacht op een luchtbed in de lobby) omdat we teveel lawaai maken. Zeikerd.