Om 10:00 worden Bärbel, Elyse, Kurt, Jantine en ik opgepikt om naar de bus gebracht te worden. Vandaag vertrekken we richting Vientiane, de hoofdstad van Laos. Tot nu heb ik qua reizen nog geen problemen gehad, maar daar komt vandaag verandering in. Zodra ik de bus in stap wordt ik meteen gegrepen door een bloedhete en stinkende zweetlucht. Wij zijn blijkbaar aan de late kant en iedereen zat in de bus op ons te wachten, in de hitte. Ik kom er vrij snel achter dat de airco het niet doet, tenzij je het kleine zuchtje luchtstroom als airco beschouwt. Man, man, man. De rit gaat zo’n vier uur duren, we zijn nog niet eens weg en het zweet druipt al van me af. De hitte weerhoudt me er ook van om te kunnen slapen. Ik heb vier uur non-stop gelezen, om mijn gedachte er maar van af te houden. We maken onderweg één stop, waar iedereen, maar dan ook iedereen, uit de bus rent om een ijsje te kopen. VERKOELING!

We komen levend aan in Vientiane. Dit was de ergste busrit tot nu toe.

Via de lonelyplanet hadden we een hostel gevonden, die wel goed schijnt te zijn. We hebben niks geboekt en gaan er op de gok heen. Ze hebben een slaapzaal vrij waar we alle vijf in terecht kunnen. Wanneer we echter in de kamer komen gebeurt er dit:
Een oude man, onze kamergenoot, komt binnen en ziet ons staan. Hij kijkt ons niet aan, er kan geen lachje vanaf. Hij heeft twee kluisjes in gebruik genomen, waarvan er één van Bärbel is. Geïrriteerd en met tegenzin haalt hij zijn kluisje leeg. Jantine maakt een opmerking over de kluisjes (als je ze zo mag noemen), want ze zijn nogal ruk en ze wilt haar spullen graag veilig opbergen; wie niet?! Dan volgt dit:

* It’s safe here, nothing ever gets stolen. It’s not America or South- Africa. I’ve been living here for a year now and I always leave my laptop and wallet on the bed.
* (ik) Oh, so I could just take your wallet if I wanted to?! (haha)
* You could, but you’ll be dead in five minutes. (geen haha)
* Jeez, I was just joking.
* Yeah, well I wasn’t.

Ik dacht het ijs te kunnen breken met een grapje, maar krijg een halve doodsbedreiging. Iedereen is stil. We bergen onze spullen op en gaan naar beneden. Kurt geeft meteen aan hier weg te willen. Iedereen voelt zich ongemakkelijk. Wat is dit voor een vent?! Bärbel stelt voor om hier te blijven, maar om een andere kamer te vragen, want deze vent jaagt ons de stuipen op het lijf. Het is een onaangename, intens intimiderende man.

We gaan naar de receptioniste, een heel vriendelijk vrouwtje, dat goed Engels spreekt. Ze biedt haar excuses aan en stelt voor dat we wat gaan eten en daarna terug komen, dan zal ze het geregeld hebben. Dit is ook het geval. Na onze lunch krijgen we andere kamer aangewezen. Nu eerst nog al onze spullen uit de eerste kamer halen. “You’re lucky you’re getting another room”, zegt hij wanneer we verhuizen…

We hebben nu een andere kamer, maar we zijn er nog steeds niet helemaal gerust over, want hij zit twee kamers verderop. We hebben het er in de lobby nog even over, wanneer Elyse nog wat uit de kamer moet halen. Ze komt in tranen terug. Ze is de man onderweg tegengekomen en hij stond zodanig voor haar dat ze niet weg kon. In de eerste instantie bood hij zijn excuses aan. Het was niet zijn bedoeling zo bot over te komen en hij vond het eigenlijk wel leuk eindelijk weer eens kamergenoten te hebben. Ik bleek zelfs zijn favoriet te zijn omdat ik hem wel uitdaagde. Fijn. Daarna nam het weer een hele andere wending. “My laptop was stolen once. When I found the guy who did it, two days later, I cut off his testicles, made him eat them en then killed him”.

We moeten hier weg. Bärbel is de enige die aangeeft dat deze vent gewoon een intimidatiespelletje speelt en we moeten dit niet mee gaan spelen. We moeten hem negeren. We spreken af dat we niet meer alleen rondlopen. Wil je naar de wc? Dan gaat er iemand mee. En na morgen zoeken we een ander hostel. Zo blijven we een tijdje zitten totdat we besluiten naar de avondmarkt te gaan, te dineren en dan weer terug. We grappen er nu wat over, de woorden ‘testicles’ en ‘deaththreat’ vliegen me om de oren. Kurt slaapt met zijn zelf gesmeden mes onder zijn kussen vanavond. Ook horen we van Samen, een jongen die wel op de kamer van de man slaapt, dat hij liep te pronken met de negentien littekens, die hij op zijn lichaam heeft, door kogels.

Wanneer we allemaal liggen te slapen op de nieuwe kamer met twee Engelsen, wordt Jantine rond 04:00 wakker door onze kamergenoot die moet plassen. Ze besluit snel uit bed te gaan om dat ook te doen, zonder alleen te zijn. Echter is hij al beneden wanneer zij nog boven is. De enge man zit in een hoekje bovenaan de trap een sigaret te roken. Hij spreekt haar aan en ze weet niet hoe snel ze weg moet wezen. Op de wc vraagt ze Owen, de kamergenoot, even op haar te wachten om naar boven te gaan. Ze zal hem morgen vertellen waarom, dan slaapt hij vannacht in ieder geval nog wel.