Wat Phra Kaew & The Grand Palace

Ik word wakker met opgezette ogen en zie lichtelijk op tegen vandaag. Er staat niks op de planning behalve het ophalen van mijn visum om 16:00 en het pakken van de nachttrein richting Krabi om 19:30. Ervan uitgaande dat ik om 10:00 moet uitchecken heb ik dus behoorlijk veel tijd om handen. Hoe ga ik dat in godsnaam invullen..? Ik besluit rustig te gaan douchen en te ontbijten. Wanneer ik mijn toast met ei naar binnen werk, schiet me te binnen dat er ergens in de buurt de zogeheten “Emerald Buddha” moet zijn. Ik kan me er geen voorstelling bij maken, maar het schijnt een grote trekpleister te zijn voor toeristen en laat ik er nou net één zijn! Ik pak al m’n spullen in en check uit. Mijn bagage kan ik in de guesthouse laten zolang ik nog even op pad ben.

Ik loop nog geen vijf minuten en de lucht wordt donker, ik hoor gerommel en flinke druppels beginnen te vallen. De eerste hoosbui sinds ik hier ben! Ik schuil onder de luifel van een barretje langs de weg. Wanneer het lijkt weg te trekken komt er een man op me af om de weg te vragen. Hij is met twee andere mannen en ze moeten dezelfde richting op als ik; ik bied aan met ze mee te lopen. Ze komen uit Jeruzalem; twee Joden (Gabriel en Mark) en één moslim (Rami), het is dus toch mogelijk. Aanvankelijk ben ik wantrouwend, ze zijn wat ouder en de enige die Engels spreekt, stelt me veel vragen. Ik ben intens alert. Al helemaal wanneer Mark (links op de foto) wil weten of ik misschien geïnteresseerd ben hem beter te leren kennen (dit alles vertolkt door Gabriel). Ik heb de allerliefste vent in Nederland, dus ik moet het (helaas voor hem) afwijzen. “But I’m really flattered, thank you!”

Het paleis is wederom prachtig. Het moet een hele klus zijn geweest, want alles bestaat uit kleurrijke en prachtige stukjes mozaïek van steen en glas; wat een vakmanschap! De details zijn werkelijk fenomenaal. Terwijl ik alles sta te bewonderen, neemt Mark ondertussen foto’s van me, en niet eens stiekem. Ik laat hem zijn gang maar gaan en kan er eigenlijk wel om lachen, arme vent!
De Emerald Buddha valt eigenlijk in het niet bij de grote, liggende Buddha van Wat Pho; wat is dit een kleintje! Er mogen geen foto's worden gemaakt, maar stel je een piramide van goud en bloemen voor waar op de top het befaamde beeld staat te pronken. Wanneer we de hele ruimte in ons hebben opgenomen gaan we weer terug richting de uitgang. Ik neem afscheid van de drie mannen, we maken er nog even een fotomoment van en we scheiden onze wegen. Toch

onverwachts een hele leuke dag! Het grote wantrouwen trekt hopelijk weg met de tijd, want vandaag heeft bewezen dat het niet altijd nodig is. Met alertheid is gelukkig niks mis.

Ik ga terug naar de guesthouse voor mijn spullen en pak de trein naar de ambassade. Wanneer ik daar om precies 16:00 aankom, staan Joseph en Katja aan de balie! Gelukkig, want de tickets zijn blijkbaar verwisseld en Katja heeft mijn paspoort in haar handen, dus ze is heel blij mij te zien met haar ticket. Omdat we vanavond alledrie de trein pakken, houden we een taxi aan en gaan zo (heel relax) richting station, waar zij meteen de trein pakken. Ik moet helaas nog drie uur wachten. Al snel zie ik twee rokende meisjes buiten zitten en ik maak meteen contact. Duitsers! Dan volgens twee Spaande meiden en een Hollandse jongen! Zo makkelijk gaat het dus toch. Helaas zitten we niet in dezelfde coupés, maar ik zie ze vast op het eindstation nog.

De nachttrein is toch een bizarre gewaarwording. Ik slaap op het bovenste bed, dat wordt opgemaakt door de (ik noem het maar even zo) bedopmakers. Say whaaat? Ja, echt! Ik zou hier nog best goed kunnen slapen vannacht! Ik kijk uit naar wat ik morgen te zien krijg en mee ga maken. Ik kan wel met alle eerlijkheid zeggen dat dit de beste dag is tot dusver! Heel fijn!