Wat Pho

Om 10:00 heb ik met Katja en Joseph afgesproken bij Wat Pho te zijn, de tempel van de immens grote, liggende, gouden Buddha. Wanneer ik binnen kom ben ik meteen in de ban van alle kleuren en glinsteringen, die overal te zien zijn en dan ben ik nog niet eens bij de Buddha geweest. Adembenemend. Het is allemaal zo groots en zo mooi dat een foto het gewoon niet vast kan leggen. Hier en daar loopt een in oranje geklede monnik langs waar de fotograferende menigte meteen op duikt (en ja, daar hoor ik bij). Voor “good luck” koop ik een bakje muntjes die ik één voor één in verschillende bakjes moet werpen. Ik doe een aantal wensen en in het geniep word ik een beetje emotioneel.
Verderop, wanneer mijn ogen het bordje “Medical Centre Traditional Thai Massage” zien, ben ik meteen verkocht. Let’s go! Toch was het iets anders dan verwacht. De man die ik aangewezen krijg zou iemand kunnen doden met z’n duimen. Verschillende drukpunten zijn officieel geruïneerd en morgen ben ik bedekt met blauwe plekken, dat kan niet anders. Tegelijkertijd voelde het ook heel bevrijdend. Mijn lichaam reageert ook daadwerkelijk op de drukpunten en mijn rug is

eindelijk gekraakt zoals ik dat al jaren nodig heb. Wauw. Mijn vingers en tenen slaat hij ook niet over. Een te gekke ervaring. Pijn is fijn!?

Naderhand gaan we lunchen en spreken we af om terug te gaan naar ons eigen hostel, ons op te frissen om vervolgens om 17:00 weer af te spreken in China Town voor het avondeten. Nietsvermoedend wil ik een taxi pakken met meter. Geen enkele taxi is over te halen door “the traffic”. Dan maar een goede prijs onderhandelen. Het gaat hier om twee kilometer, maar drie kwartier later zijn we er nog niet. Ik kom aan in China Town, in m’n eentje. Heftig. Het is druk, heel druk, en ik ben alleen. Ik heb geen idee wat de producten zijn die de vele standjes aanbieden en wat ik dus moet eten. Ik bestel maar wat en word gelukkig niet teleurgesteld. Gelukkig ben ik verslaafd aan sushi en het eten met stokjes gaat me fantastisch af! Enige nadeel is dat ik dus echt alleen ben, wederom. Ik kom er nu al achter dat ik simpelweg een mensen-mens ben en het moeilijk vind alleen te zijn. De twee uur dat ik daar ben, stoppen mijn ogen niet met zoeken naar Joseph en Katja in de hoop dat ik ze toevallig zie en nog een leuke avond kan hebben. Tevergeefs. Ik besluit het gevoel om te zetten naar iets positiefs en zoek naar een plek om te zitten en alles en iedereen in me op te nemen. Ik bevind me hier in een heel gek stukje wereld.

Uiteindelijk besluit ik een taxi terug te pakken.
Ik ga terug naar het terras waar ik de vorige dag Joseph heb ontmoet, de plek die min of meer vertrouwd voelt. Ditmaal zit Lucy naast me, een Engelse. De Franse Jeremy volgt niet veel later en zo ook een 41-jarige Russische piloot, bij deze doop ik hem tot Dimitri, want zijn naam ben ik kwijt. Toch nog een gezellige avond! We wisselen leuke verhalen uit en ik spreek met Jeremy af om morgen een boottrip te doen. Het is nog steeds heel erg wennen hier, maar so far so good!